"Εσύ φταις για τα κενά στα σχολεία, Υπουργέ"

 Ανταποκρινόμενοι στο διαδικτυακό κάλεσμα της ομάδας "Εσύ φταις για τα κενά στα σχολεία, Υπουργέ", για καταγραφή των ελλείψεων προσωπικού των σχολείων:

9ο Δημοτικό Άνω Λιοσίων

Αναμένουμε ακόμα:

*Έναν εκπαιδευτικό Φυσικής Αγωγής

* Μουσικό για συμπλήρωση ωραρίου

* Εκπαιδευτικούς Γαλλικών, Γερμανικών

* Φυσικά, το ολοήμερο δε λειτουργεί.

Ζητείται προγραμματισμός επαιδευτικού έργου σε ένα σχολείο  που σε σύνολο 30 εκπαιδευτικών οι μόνιμοι είναι μόλις 8.

Ζητείται αποτίμηση και όχι αξιόλογηση* της λειτουργίας του σχολείου μόνο στις παραμέτρους που η υπουργός επιθυμεί.

Αναλυτικά προγράμματα, σχολικά εγχειρίδια, η έλλειψη σε βοηθητικό προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή δεν    αξιολογούνται, καθώς δεν παίζουν κανένα ρόλο στο "Νέο Σχολείο Δεξιοτήτων" της κ. Κεραμέως. 

Το δημόσιο σχολείο της γνώσης είναι απαρχαιωμένο και κατεδαφίζεται καθημερινά.

 Η νεοφιλελεύθερη αγορά κήρυξε τον πόλεμο στην κοινωνία και το ουμανιστικό σχολείο.

 Το σχολείο των δεξιοτήτων στην  μετα-Κεραμέως εποχή απαιτεί μόνο επιχειρηματίες και ένα αμόρφωτο, ευκολοδιαχειρίσιμο κοπάδι, cyborg - ανθρωποειδών.

Η Κεραμέως θέλει δασκάλους υποταγμένους, εκβιάσιμους.

- Όσο τα ΜΜΕ δυσφημούν τον αγώνα μας, ισχυριζόμενα πως αρνούνται οι εκπαιδευτικοί την αξιόλογηση.

- Όσο οι δυνάμεις καταστολής χτυπούν τους δασκάλους τους στις κινητοποιήσεις τους.

- Όσο η δικαιοσύνη σε ρόλο ντελίβερι μετατρέπεται σε θεραπενίδα της υπουργού ΕΜΕΙΣ θα συνεχίσουμε.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ*

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ*

(απόσπασμα από παλιότερο κείμενο)

Γιώργος Τασιόπουλος

"...Η διαδικασία αναπαραγωγής του συστήματος κυριαρχίας, που στο παρελθόν λειτουργούσε σε εθνικό επίπεδο κοινωνικής ολότητας, τώρα παίρνει παγκόσμια χαρακτηριστικά.

Ο ιστορικός και κοινωνιολογικός προβληματισμός, που ενδέχεται να οδηγήσει σε ανατρεπτικό ως προς την κοινωνία προβληματισμό, αποφεύγεται.

Το παγκόσμιο σύστημα απαλλοτριώνει την ελευθερία του προσώπου, παρέχοντας ως αντιστάθμισμα γεμάτο στομάχι και σεξ. Ο Άλντους Χάξλεϋ, προφητικός: Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος είναι προ των πυλών:

«Την παλιά κακή εποχή οι γέροι συνήθιζαν να αποσύρονται, να παραιτούνται απ’ τη ζωή. Το ’ρίχναν στη θρησκεία, διάβαζαν και σκεφτόντουσαν – σκεφτόντουσαν.

Σήμερα –τι πρόοδος- οι γέροι δουλεύουν, ζευγαρώνουν, δεν προφταίνουν απ’ την πολλή ηδονή, δεν έχουν καιρό ούτε ένα λεπτό να κάτσουν και να σκεφτούν… Από σεξοθέαμα σε σεξοθέαμα και από κορίτσι σε πιο έξυπνο κορίτσι κι από Ηλεκτρομαγνητικό Γκολφ σε…».

Η προφητεία του για την κατασκευή τριών κατηγοριών ανθρώπων επαληθεύεται.

»Τα σχολεία μας ετοιμάζουν τις Διευθύνουσες Ευφυΐες, που θα είναι ικανοί να σκέφτονται. Τους Πιστούς, όργανα των πρώτων, οι οποίοι θα κινούν και θα κατευθύνουν το πλήθος, κομμάτι τους και οι εκπαιδευτικοί που θα διαμορφώνουν την τρίτη κατηγορία ανθρώπων, την Αγέλη, τα αμέτρητα εκατομμύρια όσων στερούνται ευφυΐας και έχουν πεισθεί πως δεν υπάρχει ευτυχία παρά μόνο στη δουλειά και την υπακοή».

Για τους μη εντάξιμους στις παραπάνω κατηγορίες θα έλεγε ο Χάξλεϋ: «Όχι, δεν βλέπω άλλο χώρο για σένα από την κάμαρα του θανάτου».

Η εκπαιδευτική διαδικασία σήμερα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη μονόπλευρη ανάπτυξη κάποιων ειδικών τεχνικών που απευθύνονται στο λογιστικό μόριο της ψυχής, αφήνοντας ακαλλιέργητο τον συναισθηματικό κόσμο του νέου και προετοιμάζοντάς τον για έναν ανταγωνιστικό κόσμο δίχως αγάπη, που τον έβλεπε ως «κόλαση» ο Ντοστογιέφσκι. («Τι είναι κόλαση; Το μαρτύριο να μην μπορείς πια να αγαπάς».

Παρόμοια εμμονή του εκπαιδευτικού μας συστήματος καταδικάζει κάθε συλλογική ένταξη της κοινωνίας μας, του έθνους μας, στην παγκόσμια ολότητα, αφού την ευνουχίζει από κάθε κοινωνικό όραμα.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό στους σχεδιαστές του εκπαιδευτικού μας συστήματος πως η γνώση της κληρονομιάς και η δημιουργική αξιοποίησή της αποτελούν απαραίτητο όρο ή όχημα ένταξης στην ιστορία της οικουμενικότητας του ανθρωπίνου πνεύματος, άλλως η ζοφερή αφομοίωση θα είναι η κατάληξη της νεοελληνικής κοινωνίας στον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό της Δύσης και μάλιστα στην αμερικάνικη, ρατσιστική εκδοχή του.

Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η παγκοσμιοποίηση -και μάλιστα η ιδεολογία της, που είναι το ανώτατο στάδιο της έως τώρα εξέλιξης του συστήματος του καπιταλισμού- τείνει να ομογενοποιεί και να εξισώνει, να περιθωριοποιεί και να αιχμαλωτίζει στη δική της εξομοιωτική «εργαλειακή» λογική τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες της πολιτισμικής ιδιοπροσωπίας. 

Θα προτείναμε λοιπόν την έμφαση στην οικουμενικότητα του ανθρωπίνου πνεύματος, καθ’ όλα συμβατή με τις παραδόσεις του ελληνισμού, που καταφάσκει και καλλιεργεί την ελευθερία έκφρασης, την ανεξαρτησία, τον αυτοκαθορισμό, την ιδιομορφία, που διδάσκεται από την κοινωνική πείρα και υπηρετεί την ποικιλομορφία και τον σεβασμό των τοπικών πολιτισμών.

 Το άνοιγμα στον κόσμο είναι το ίδιο σημαντικό όσο και το άνοιγμα στο παρελθόν. Γιατί η πολιτιστική ταυτότητα είναι αυτή που συγκροτεί την υπαρκτική ιδιότητα του ανθρώπου...'

------------------

*Απόσπασμα από παλιότερο κείμενο που εξακολουθεί να είναι επίκαιρο (2007).  Είχε προηγηθεί η "Λευκή Βίβλος"  ως απάντηση της Ε.Ε. στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, ακολούθησε η έκθεση του ΟΟΣΑ για τις αλλαγές στην εκπαίδευση.

 Από την Διαμαντοπούλου στην Κεραμέως 2010-2021 όλοι οι υπουργοί συνεχίζουν την ίδια πολιτική.

Δημοσιεύτηκε στο Άρδην , τεύχος 64. Απρίλιος -Μάιος 2007.

Ολόκληρο το κείμενο:

https://ardin-rixi.gr/archives/203759

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τι είναι η "Μικτή Μάθηση" που εξήγγειλε η Νίκη Κεραμέως;

 Χρήστος Κάτσικας

«Μικτή μάθηση» στη «γλώσσα» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει ότι ένα σχολείο, ένας εκπαιδευτικός ή εκπαιδευόμενος ακολουθεί περισσότερες από μία προσεγγίσεις στη μαθησιακή διαδικασία

Παρά τα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα της υποκατάστασης της φυσικής διδασκαλίας από την ψηφιακή -που στην περίπτωση της Ελλάδας πήρε τραγελαφικές και οδυνηρές για τους μαθητές διαστάσεις-, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε στις αρχές Αυγούστου «Πρόταση - Σύσταση* του Συμβουλίου σχετικά με τη μικτή μάθηση για πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση»**.

«Μικτή μάθηση» στη «γλώσσα» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει ότι ένα σχολείο, ένας εκπαιδευτικός ή εκπαιδευόμενος ακολουθεί περισσότερες από μία προσεγγίσεις στη μαθησιακή διαδικασία. Μπορεί να πρόκειται για συνδυασμό σχολικού χώρου και άλλου φυσικού περιβάλλοντος (εταιρεία, κέντρο κατάρτισης/επιμόρφωσης, εξ αποστάσεως μάθηση, υπαίθριος χώρος, πολιτιστικός χώρος κ.λπ.) ή να συνδυάζει διαφορετικά μαθησιακά εργαλεία που μπορεί να είναι ψηφιακά και μη ψηφιακά.


Η Επίτροπος Καινοτομίας, Έρευνας, Πολιτισμού, Εκπαίδευσης και Νεολαίας, κα. Μαρίγια Γκαμπριέλ, σημείωσε: «Το όραμά μας για μια καλύτερης ποιότητας και χωρίς αποκλεισμούς εκπαίδευση και κατάρτιση σε καμία περίπτωση δεν αφορά μόνο το πλαίσιο της νόσου COVID-19. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να διδαχθούμε από τις τελευταίες εμπειρίες και να προχωρήσουμε περισσότερο. Η σημερινή πρόταση σκιαγραφεί το όραμα για την εκπαίδευση που θέλουμε να έχουμε στην Ευρώπη. Ένα όραμα που υποστηρίζει τους γενικούς στόχους του ευρωπαϊκού χώρου εκπαίδευσης και του σχεδίου δράσης για την ψηφιακή εκπαίδευση…»one

Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η «μικτή μάθηση» μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα καλύτερη παροχή εκπαίδευσης σε απομακρυσμένες και αγροτικές περιοχές και σε όσους ανήκουν σε ταξιδιωτικές κοινότητες ή διαμένουν σε νοσοκομεία και κέντρα περίθαλψης, καθώς και σε όσους συμμετέχουν σε κατάρτιση υψηλών επιδόσεων.

Ευχές για καλή, καρποφόρα, σχολική χρονιά από τη γιαγιά Αλεξάνδρα!

Παλιότερη συγκινητική δημοσίευση της διαδικτυακής φίλης, γιαγιάς Αλεξάνδρας! ( χειμαρρος εφημερίδα Θωμά )

Εύχομαι μαθητές και δάσκαλοι τη νέα σχολική χρονιά να έχουμε βιώματα αληθινά, συναισθήματα που θα μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή ανάλογα με της κ. Αλεξάνδρας!

*Η φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτηση είναι αλιευμένη τυχαία από το διαδίκτυο.

Καλή, καρποφόρα, σχολική χρονιά!

Πρώτη μέρα στο σχολείο.

1949 μ.Χ.

Ο πατέρας μου θα πήγαινε δάσκαλος σε ένα χωριό δίπλα στην πόλη της Παραμυθιάς, τις Παγκράτες όπως το λέγανε οι χωριανοί.

Τα χωριά και ο κόσμος τους δεν ήταν για τον πατέρα μου άγνωστα.

Γνώριζε όλους τους ανθρώπους έναν, έναν και ακόμη τις ζωές τους μια και με τους περισσότερους ήταν συναγωνιστές στον πόλεμο.

Στα χωριά μας γύρω είχαν δωθεί σκληρές μάχες. Πολλά σπίτια ορφάνεψαν.

Άνοιξαν τα σχολεία έστω κι αν ο εμφύλιος συνέχιζε να βάζει τον αδελφό εναντίον του αδελφού.

Με είχε γράψει ο πατέρας μου στο σχολείο της Παραμυθιάς όμως εγώ ήθελα να πάω κοντά στον πατέρα μου στο χωριό.

-Δεν είναι δύσκολο του έλεγα, το χωριό είναι κοντά, μπορώ να περπατήσω.

-Θα κουράζεσαι δεν θα μπορείς.

-Μπορώ, μπορώ.

Έτσι το πρωί που θα άνοιγε το σχολείο αφού είχε πάει και είχε κάνει τις εγγραφές μόνος του, θα με έπαιρνε κοντά του.

Ετοίμασε την τσάντα μου, μέσα έβαλε την πλάκα και το κοντύλι. ένα μικρό πλεκτό μαξιλαράκι ήταν ο σπόγγος μου.

Το πρωί νύχτα, σηκώθηκε και με ξύπνησε, νομίζοντας πως δεν θα πάω.

Φεύγουμε το γάλα σου. Αμέσως έριξα δυο πλάτσες νερό στο πρόσωπό μου.

Είχα και έχω καλή σχέση με το γάλα έτσι του έδωσα μια, ντύθηκα σε τρία λεπτά και είπα πάμε μπαμπά.

Τα παπούτσια μου μπαίναν εύκολα.

Ξεκινήσαμε, πήραμε το δρόμο κατά την     Μπουρδέγγα, ένα μέρος που πήγαινα με τα μεγάλα κορίτσια της γειτονιάς.

Στο δρόμο ή δροσιά ήταν πολύ ωραία και οι στάλες της πάνω στα φύλλα σε μάγευαν.

Τα πουλιά κελαηδούσαν και ήταν πολλά. Δεν γνώριζα τις φωνές τους, όμως σήμερα νομίζω πως πήγα σε πολλά σχολεία. Στο σχολείο φύση. Στο σχολείο της φύσης, μπορείς να να ακούσεις μόνο τα δικά σου βήματα στο σούρωπο, το νερό από το λάκκο της Χούβιανης να κυλάει ήσυχα, ήσυχα και ο αγέρας ο πρωινός να σου χαϊδεύει το πρόσωπο.

Σε λίγο φτάσαμε στην ανηφόρα και ήταν πολύ μεγάλη.

-Αν κουρασθείς μου το λες.

-Μια χαρά είμαι.

Περί αριστείας λόγος...

• Του υποκλίνεται όλος ο πλανήτης, αλλά τα ελληνικά κομματικά και μιντιακά κ….χανία, δεν του κάνουν την τιμή.
• Όχι απλώς έφτιαξε ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη,
• Έχει το χαμηλότερο κόστος που έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ, αξίας μόλις 500 ευρώ, και από προχθές συγκαταλέγεται επίσημα, στους έξι στον πλανήτη, που έχουν κατασκευάσει InMoov ρομπότ!
• Ο ίδιος χαρακτηρίστηκε η επιτομή της σεμνότητας.
• Ανέβηκε τρεις φορές στο βήμα της κατάμεστης αίθουσας της Λέσχης Επιχειρηματικότητας.
• Είναι μαθητής της Α’ Λυκείου από την Καβάλα, και έχει στο εφηβικό του δωμάτιο ένα ανθρωποειδές ρομπότ, ύψους 1.85 μ. που συνεννοείται σε άπταιστα Αγγλικά.
• Στο άκουσμα των επιτευγμάτων του μικρού Δημήτρη ο Στέλιος Χατζηϊωάννου ανακοίνωσε την χορηγία 10.000 ευρώ για τις σπουδές του και αμέσως μετά στην ίδια κίνηση, την χορηγία 10.000 ευρώ προχώρησε και ο πρόεδρος της KPMG στην Ελλάδα.
• Σε μια τόσο μικρή ηλικία, κατόρθωσε με το προσωπικό του έργο να βάλει την Ελλάδα στην διεθνή κοινότητα δημιουργών τεχνολογικής εξέλιξης, και να βρίσκεται στην κορυφή, με τους πρώτους έξι.
• Ασχολήθηκε με τη ρομποτική για πρώτη φορά σε ηλικία 11 ετών. Μόλις τρία χρόνια αργότερα κατάφερε να σχεδιάσει και να κατασκευάσει μόνος του έναν οικιακό εκτυπωτή τρισδιάστατων αντικειμένων.
• Καμία βοήθεια από το ελληνικό Κράτος.
• Καμία βοήθεια από το ίδρυμα Ωνάση.
• Καμία βοήθεια από το Σταύρος Νιάρχος.
Ενώ αν είχε πάρει μέρος στο Survivor ή στο Big Brother τώρα θα ήταν ίνδαλμα στη κοινωνία μας... αυτοί είμαστε ...!!!

Το κρυφό ημερολόγιο μιας σχολικής χρονιάς - Αύγουστο Καβάδι

Το κείμενο μας το έκανε γνωστό συνΆδελφος- συναγωνιστής Τάσος Χατζηαναστασίου και το κοινοποιώ, καθώς ταιριάζει, αν και είναι γραμμένο το 2005, στην σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα της χώρας μας. Η αποθέωση της καινοτομίας και η αποδόμηση του σχολείου της γνώσης.

"...Γιατί όσο θα υπάρχουν καθηγητές που σκέφτονται και διδάσκουν τους άλλους να σκέφτονται, θα αποφύγουν τον αποτρόπαιο κίνδυνο τα τρία «i» που προτείνει – ή με τα οποία απειλεί – η παρούσα κυβέρνηση στην εκπαίδευση [σσ. internet, inglese (=αγγλικά), impresa (=επιχειρηματικότητα) ήταν την περίοδο Μπερλουσκόνι για το Υπουργείο Παιδείας οι βασικές γνώσεις και δεξιότητες που θα έπρεπε να μεταδίδει το σχολείοο στην Ιταλία] δε θα μετατραπούν σε τρία «α»: άγνοια, αυθάδεια, ανευθυνότητα..."

«Για όλα αυτά μπόρεσα να μιλήσω χαμηλόφωνα με κάποιους ιδιαίτερα ευαίσθητους συναδέλφους ή, κατά τις προγραμματισμένες ώρες συνεργασίας, με κάποιους γονείς με τους οποίους υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης» - Γράφει ο Αύγουστο Καβάδι από τη Σικελία


Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο από τον καθηγητή Αύγουστο Καβάδι από τη Σικελία και δημοσιεύτηκε στην ειδική ένθεση έκδοση «Παλέρμο» που κυκλοφορεί τοπικά η πανιταλικής κυκλοφορίας εφημερίδα «Ρεπούμπλικα» στις 29 Μαΐου του 2005, την τελευταία χρονιά που δίδασκα ως αποσπασμένος από την ελληνική Μέση Εκπαίδευση στο πανεπιστήμιο της ίδιας πόλης. Με ενθουσίασε η προσέγγισή του, το γνήσιο ενδιαφέρον και πάθος του για τη μόρφωση ειδικά «των λιγότερο προικισμένων και ευνοημένων» και η κριτική του προσέγγιση στη λογική του «σχολείου της αμάθειας» και στη μετατροπή του σχεδόν αποκλειστικά σ’ έναν «παιδότοπο» εκμάθησης «χρήσιμων» δεξιοτήτων όπου οι ποικίλες δραστηριότητες υποκαθιστούν τον μορφωτικό ρόλο του σχολείου. Το μετέφρασα και το δημοσίευσα στο περιοδικό της ΕΛΜΕ της περιοχής μου, της Αργολίδας, «Θρυαλλίς» (τ. 3, Δεκέμβριος 2005). Επειδή πολλές από τις επισημάνσεις του, που αφορούν την ιταλική εκπαίδευση την εποχή που στην εξουσία βρισκόταν ο μεγιστάνας των ΜΜΕ, Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι όχι μόνο επίκαιρες αλλά και οικείες στη σημερινή ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, σκέφτηκα να το κοινοποιήσω με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς κι έτσι να …διαιωνιστούν το ήθος και η διάνοια του μάχιμου Σικελιώτη συναδέλφου. Καλή δύναμη σε όλες και όλους, ιδιαίτερα στις νέες και στους νέους συναδέλφους!

Τάσος Χατζηαναστασίου, Φιλόλογος στο 2ο ΓΕΛ Ναυπλίου

Το κρυφό ημερολόγιο μιας σχολικής χρονιάς

Στην αρχή ήταν για μένα όπως και για τα παιδιά: μετά τις καλοκαιρινές διακοπές επέστρεφα στο σχολείο δυσανασχετώντας λιγάκι. Στη συνέχεια, μετά τα πενήντα, δεν ήταν πια έτσι: λίγο επειδή κανείς συνηθίζει, λίγο επειδή ωριμάζει η ιδέα πως η φθινοπωρινή επανέναρξη είναι κάτι σαν την επιστροφή στο δικό σου μετερίζι. Το να γυρίζεις στην τάξη σου σαν να γυρίζεις στο φυλάκιο, στο χαράκωμά σου. Για να βάλεις ένα μικρό λιθαράκι, σαφές, συγκεκριμένο. Ένα λιθαράκι που αποτελεί τη στέρεα βάση για το στήσιμο των πιο φιλόδοξων κατασκευών. Κρίμα που για πολλούς συναδέλφους δεν είναι πια – ή δεν υπήρξε ποτέ – έτσι. Αφιερώνουν γενναιόδωρα τον χρόνο τους σε μαθήματα για την απόκτηση διπλώματος για μηχανάκι, για τη χρήση υπολογιστών, για την προστασία από το AIDS, σε εξετάσεις στην ξένη γλώσσα στη Μεγ. Βρετανία, για αδελφοποιήσεις με σχολεία της Ουγγαρίας... [σ.τ.μ. Αναφέρεται σε επιπλέον κατ’ επιλογήν δραστηριότητες, κάτι σαν τα δικά μας εργαστήρια δεξιοτήτων]. Όλα αυτά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, το δίχως άλλο. Αλλά δεν πρέπει να υποκαθιστούν τους σκοπούς του σχολείου, που παραμένουν: το να μπορεί κανείς να διαβάζει, να γράφει και να κάνει απλές μαθηματικές πράξεις.

Να γιατί κι αυτή τη χρονιά δε συνόδευσα τα παιδιά ανά την Ευρώπη. Το να επισκεφτείς την Ελλάδα είναι μια αξέχαστη εμπειρία μα τι νόημα έχει να κουβαλάμε εκεί παιδιά στα οποία δεν σταθήκαμε ικανοί να διδάξουμε την αρχιτεκτονική ενός ναού; Το να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο των Συρακουσών μένει κι αυτό ανεξίτηλο στη μνήμη τους. Όχι όμως πριν τη διδασκαλία των στοιχείων που βοηθούν στην κατανόηση μιας τραγωδίας. Η επίσκεψη σ’ ένα πετροχημικό εργοστάσιο είναι επιμορφωτική αλλά άχρηστη αν το σχολείο δεν έχει παράσχει στα παιδιά βασικά στοιχεία της Φυσικής και της Χημείας για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν τις επεξηγήσεις των μηχανικών γύρω από την διύλιση του πετρελαίου. Δεν έχω ακόμη ξεπεράσει το σοκ της τελευταίας εκπαιδευτικής εκδρομής που ήμουν συνοδός, πριν από δέκα χρόνια, στη Φλωρεντία: οι νεαροί με παρακαλούσαν να περιορίσουμε τον χρόνο της επίσκεψης στα μουσεία Ούφιτσι για να συμπληρώσουν με ηρεμία τις αγορές τους στην παρακείμενη υπαίθρια αγορά.

Ενθαρρυμένοι από επικείμενες υπουργικές εγκυκλίους (που με τη σειρά τους αποτελούν εμπνεύσεις παιδαγωγών που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε πραγματική σχολική τάξη), πάρα πολλοί συνάδελφοι αγωνίζονται για να αποφύγουν το κοπιώδες έργο της κατά μέτωπον διδασκαλίας. Και είναι ακριβώς εδώ που θα έπρεπε να δοκιμαστούν η δημιουργικότητα, η καινοτομία, ο πειραματισμός: στο πώς θα εμπεδωθεί καλύτερα το αλφάβητο του ώριμου πολίτη. Διαφορετικά, κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, τους γονείς και – κυρίως – τους μαθητές: θα ήταν σα να μας σερβίριζαν σ’ ένα καλό εστιατόριο, απεριτίφ, μεζέδες, γαρνιτούρες και επιδόρπιο χωρίς πρώτο και χωρίς κυρίως πιάτο.

Ανοιχτή επιστολή προς τον κ. Μητσοτάκη

Μάνος Στεφανίδης

Ανοιχτή επιστολή προς τον κ. Μητσοτάκη

( Ή, σκιές στο Πανεπιστήμιο )

Κύριε πρόεδρε

Είμαι ο καθηγητής από το ΕΚΠΑ του οποίου το όνομα αναφέρατε ως αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης μαζί με το όνομα του κ. Συρίγου στην συζήτηση για τη βία στα πανεπιστήμια που διεξήχθη στη Βουλή των Ελλήνων το 2018. Από τότε βέβαια άλλαξαν πολλά πράγματα. Ο κ. Τσίπρας δεν είναι πια πρωθυπουργός και ο κ. Συρίγος είναι πλέον βουλευτής και υφυπουργός Παιδείας. Εγώ πάλι είμαι ό,τι ανέκαθεν ήμουν. Ένας άνθρωπος που, παρά τις αδυναμίες του, προσπαθεί να βρεί το σωστό χωρίς κομματικές παρωπίδες ή πολιτικές εξαρτήσεις.

Με αυτή την ιδιότητα λοιπόν κ. πρωθυπουργέ του δάσκαλου που αγωνίζεται να είναι υπεράνω κομμάτων και σκοπιμοτήτων, θέλω να σας επισημάνω τρία σημεία τα οποία θεωρώ υψίστης σημασίας όχι μόνο για τα κακώς κείμενα στην παιδεία αλλά και γενικότερα για τη μοίρα του τόπου. Επειδή η παιδεία επ'ουδενί επιτρέπεται να γίνεται πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης ή εύκολη σπέκουλα μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων. Επειδή αυτή ακριβώς η παιδεία είναι η πιο πολύτιμη παρακαταθήκη πού μπορούμε να κληροδοτήσουμε στο μέλλον. Είναι θέμα εθνικής επιβίωσης!

Νεοφιλελευθερισμός και Εκπαίδευση

Νεοφιλελευθερισμός και Εκπαίδευση

Κώστας Θεριανός

Την περασμένη δεκαετία, έγιναν εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις σε διάφορες χώρες με κυρίαρχα χαρακτηριστικά:

• τη διοικητική αποκέντρωση των σχολείων μέσω της παροχής διοικητικής αυτονομίας σε επίπεδο σχολικής μονάδας,

• την παροχή της δυνατότητας στους γονείς να επιλέγουν το σχολείο που θα παρακολουθήσουν τα παιδιά τους (parental choice),

• τη χρηματοδότηση των σχολείων με κριτήριο τον αριθμό των μαθητών που εγγράφουν.

 Πιο συγκεκριμένα, οι χώρες στις οποίες έγιναν μεταρρυθμίσεις σε αυτήν την κατεύθυνση είναι η Αγγλία, η Ουαλία, οι Η.Π.Α., η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και η Σουηδία. Η εκπαιδευτική πολιτική της κάθε χώρας έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και παραμέτρους, των οποίων η αναλυτική παρουσίαση ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτού του άρθρου. Η χρηματοδοτική αποκέντρωση στην Αγγλία και την Ουαλία έχει ολοκληρωθεί, στη Νέα Ζηλανδία βρίσκεται στην αρχή, ενώ στις Η.Π.Α. έχουν εμφανισθεί και άλλες μορφές αποκέντρωσης όπως τα ανάδοχα σχολεία (charter schools). Όμως, το κοινό σημείο που χαρακτηρίζει τις νεοφιλελεύθερες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν και γίνονται σε αυτές τις χώρες είναι η αναδιανομή της εξουσίας ανάμεσα στο κράτος, την τοπική αυτοδιοίκηση, τα σχολεία, τους γονείς και η αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης των σχολικών μονάδων.

Το κύριο επιχείρημα των κυβερνήσεων για τις μεταρρυθμίσεις αυτές είναι ότι αν το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργήσει σε συνθήκες ανταγωνισμού όπου:

• το κάθε σχολείο θα προσπαθεί να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες από τα άλλα προκειμένου να προσελκύσει περισσότερους μαθητές,

• και το όλο σύστημα (σχολική μονάδα και εκπαιδευτικοί) αξιολογείται σε εθνικό επίπεδο

Τα παιδιά της καραντίνας | Ποιες θα είναι οι συνέπειες του lockdown στα παιδιά;

Ελένη Καραγιάννη 

Μια ολόκληρη γενιά ζει εδώ και μήνες μέσα σε τέσσερις τοίχους, μπροστά σε μια οθόνη, χωρίς παρέες, σχολείο, πάρτι, αγκαλιές. Ποιες θα είναι οι συνέπειες;

Πριν από λίγες μέρες η πεντάχρονη κόρη μιας φίλης μου ανακοίνωσε στους γονείς της ότι δε θα στείλει φέτος γράμμα στον Αϊ-Βασίλη. Όπως είπε, "καλύτερα να μην έρθει στο σπίτι μας φέτος γιατί θα μπει σε τόσα σπίτια, μη μας κολλήσει κανέναν κορονοϊό, έχει και ο παππούς ζάχαρο". Η τετράχρονη ανιψιά μου, πάλι, αρνείται να μιλήσει στο τηλέφωνο στη γιαγιά της – της έχει θυμώσει που δεν την επισκέπτεται πια και δεν την παίρνει αγκαλιά. Στο μεταξύ, οι δικοί μου έφηβοι γιοι περνάνε σχεδόν όλη τη μέρα μπροστά σε μια οθόνη. Πόσο φυσιολογικά είναι όλα αυτά; Και πώς θα επηρεάσουν μακροπρόθεσμα αυτή τη γενιά που τώρα διαμορφώνεται; 

"Η παρούσα κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για όλους" εξηγεί η Μαρίαα Αλεξανδρή, κλινική ψυχολόγoς, PhD. "Αυτό που βιώνουμε είναι ένας συλλογικός θρήνος και θα πρέπει να περάσουμε όλα τα στάδιά του ξεκινώντας από την άρνηση και τη διαπραγμάτευση και περνώντας από το θυμό και τη θλίψη για να φτάσουμε στην αποδοχή. Είναι μια κατάσταση που παρόμοιά της η δική μας γενιά δεν έχει ξαναβιώσει. Και μας στοιχίζει σε πολλά επίπεδα: Πρώτον, είναι ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη σε ό,τι αφορά το φόβο της θνητότητας. Δεύτερον, είναι ένα χτύπημα στον εγωισμό μας. Τρίτον, είναι ένα χτύπημα στο σύστημά μας – αφορά όχι μόνο εμάς, αλλά και τα παιδιά ή τους γονείς μας. Και τέλος, είναι ένα χτύπημα στη ρουτίνα μας, που άλλαξε μέσα σε ένα βράδυ με κύριο χαρακτηριστικό την ιδρυματοποίηση".

Αντιμέτωποι με τα απανωτά χτυπήματα, οι γονείς προσπαθούν να συνδυάσουν τηλεργασία και τηλεκπαίδευση, σε πολλές περιπτώσεις μέσα σε ένα διαμέρισμα 80 τετραγωνικών, και να κάνουν Ζoom meeting ταΐζοντας παράλληλα φρουτόκρεμα το μωρό ή βοηθώντας το μεγαλύτερο παιδί να μάθει την προπαίδεια. Κι αυτοί είναι οι κάπως πιο τυχεροί, αν σκεφτεί κανείς πόσοι έχουν μείνει άνεργοι ή βρίσκονται σε αναστολή αντιμετωπίζοντας με μεγάλη δυσπιστία το επαγγελματικό τους μέλλον.

Eξ αποστάσεως εκπαίδευση, εξουσία και καπιταλιστική αναδιάρθρωση του σχολείου

του Γιώργου Καλημερίδη

Με την εκδήλωση της πανδημίας του ιού Covid-19 την περασμένη άνοιξη η αναστολή τής λειτουργίας όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης αποτέλεσε μια κοινή πραγματικότητα για όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα. Υπολογίστηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα πως την άνοιξη του 2020 περίπου το 85% των μαθητών, παγκοσμίως, ήταν εκτός σχολικών δομών. Το δεύτερο κύμα της πανδημίας με τη νέα σχολική και ακαδημαϊκή χρονιά οδήγησε σε μια αντίστοιχη πραγματικότητα, όπου σχολεία κλείνουν για ακόμη μια φορά ή λειτουργούν εκ περιτροπής, ανάλογα με την έκθεση κάθε χώρας στον ιό.

Μέσα σε αυτή την ιδιαίτερη συγκυρία, η εξ αποστάσεως εκπαίδευση (ΕΑΕ εφεξής) αποτέλεσε και αποτελεί μια νέα πραγματικότητα για εκατομμύρια παιδιά και σπουδαστές σε όλο τον κόσμο. Συγκροτεί, σύμφωνα με την κυρίαρχη εκπαιδευτική ρητορική, μια ουδέτερη παιδαγωγικά και κοινωνικοπολιτικά εκπαιδευτική πρακτική, αναγκαία και αναπόφευκτη στις πρωτοφανείς συνθήκες που  ζούμε.

Ειδικά, η κυβέρνηση της ΝΔ προβάλλει την ΕΑΕ ως μια ισότιμη εκπαιδευτική επιλογή, η οποία μπορεί να επεκταθεί όχι μόνο στις συνθήκες εκπαιδευτικής διαχείρισης της πανδημίας, αλλά και στην αντιμετώπιση όλων των θεωρούμενων, από τη μεριά της, εκπαιδευτικών παθογενειών του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, όπως οι μαθητικές καταλήψεις. Για την ελληνική κυβέρνηση και την αστική εξουσία, η ΕΑΕ εννοιολογείται συνεπώς όχι απλά ως ένα επιμέρους εργαλείο στήριξης των μαθητών και διατήρησης των στοιχειωδών κοινωνικών και παιδαγωγικών σχέσεων μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών, αλλά ως ένα παράλληλο και ισότιμο σχολείο. Στον εκπαιδευτικό προβληματισμό της κυβέρνησης ψηφιακό σχολείο και πραγματικό σχολείο αποκτούν ισότιμο χαρακτήρα, όπου μπορούν να εναλλάσσονται ή να συνυπάρχουν. Γι’ αυτόν τον λόγο, την ίδια στιγμή που στα λόγια η κα Κεραμέως δηλώνει δήθεν ότι η εξ αποστάσεως δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης καταρτίζει αυστηρό ωρολόγιο πρόγραμμα ΕΑΕ, θεσπίζει την υποχρεωτικότητα του ψηφιακού σχολείου, επιβάλλει προχώρημα της ύλης, στέλνοντας με αυτόν τον τρόπο το μήνυμα στην κοινωνία ότι συνεχίζουμε σε μια εκπαιδευτική κανονικότητα με νέους και πιθανά πιο εκσυγχρονισμένους όρους. Υπό αυτό το πρίσμα η ΕΑΕ δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο μελέτης ξέχωρα από τη συνολική εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, καθώς αποτελεί επιμέρους διάσταση των βασικών εκπαιδευτικών στοχεύσεων του αστισμού στη σημερινή συγκυρία.

Ιταλία: Ο αγώνας μιας 12χρονης μαθήτριας στο Τορίνο για να ξανανοίξουν τα σχολεία

Η υπουργός Παιδείας Λούτσια Ατσολίνα της τηλεφώνησε για να την διαβεβαιώσει ότι τα σχολεία θα ξανανοίξουν σύντομα

Το σχολείο της Ανίτα έκλεισε για δεύτερη φορά λόγω της πανδημίας του κορονοϊού στην Ιταλία, όμως αυτή τη φορά η 12χρονη μαθήτρια αρνήθηκε να μείνει στο σπίτι της.


Σύμφωνα με το Euronews, το κορίτσι κουβαλώντας το ροζ κάθισμά της και το σπαστό τραπεζάκι, πηγαίνει κάθε μερα έξω από το σχολείο του στο Τορίνο, που είναι κλειστό λόγω των περιοριστικών μέτρων, για να ζητήσει να ξανανοίξει. Από τις 6 Νοεμβρίου, όταν η ιταλική κυβέρνηση ενέταξε το Πεδεμόντιο στην «κόκκινη ζώνη», η Ανίτα Ιακοβέλι, συνοδευόμενη από τη μητέρα της, κάθε πρωί βρίσκεται έξω από το σχολείο Ίταλο Καλβίνο για να παρακολουθήσει από εκεί το μάθημά της μέσω του υπολογιστή. 

Σε αυτή τη διαμαρτυρία η Ανίτα απέκτησε παρέα: τη συμμαθήτριά της, τη Λίζα και μερικούς μαθητές ενός γειτονικού γυμνασίου που διεκδικούν ειρηνικά την πρόσβασή τους στην εκπαίδευση.

Κάθε πρωί, η Ανίτα εγκαθίσταται έξω από το σχολείο, και έχει μαζί της το πανό όπου εξηγεί το αίτημά της: «Παρούσα! Το σχολείο στην τάξη είναι δικαίωμά μας. Προτεραιότητα στο σχολείο». Φορώντας μάσκα, σκούφο και γάντια για το κρύο, παρακολουθεί στη συνέχεια τα μαθήματα από το τάμπλετ της.

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ, ΤΟ NEW DEAL ΤΩΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΔΩΝ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ...

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ,

ΤΟ ΠΛΗΣΙΑΣΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΔΕΝ ΤΟ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΟ ΤΗΛΕΜΑΘΗΜΑ

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ, ΤΟ NEW DEAL ΤΩΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΔΩΝ

Ναόμι Κλάιν: Tηλε-new deal, το «Δόγμα του Σοκ» της πανδημίας

Πολλοί γονείς είδαν τα παιδιά τους κατά την πανδημία να παρακολουθούν τα μαθήματά τους μέσω της Google ή του Zoom, και ίσως θεώρησαν ότι ήταν ένας καλός και εκπαιδευτικός τρόπος να περνούν την μέρα μέσα στο σπίτι.

Όμως σύμφωνα με την Ναόμι Κλάιν τα πράγματα είναι πολύ πιο σκοτεινά. Η καραντίνα, εκτός από τον προληπτικό σκοπό της, λειτούργησε και σαν ένα «ζωντανό εργαστήριο για ένα μόνιμο - και εξαιρετικά κερδοφόρο - χωρίς επαφή, χωρίς δημοκρατία, μέλλον», γράφει η Ναόμι Κλάιν σε άρθρο της στο Intercept, παρατηρώντας ότι «κάτι που μοιάζει με ένα συγκροτημένο δόγμα του σοκ της πανδημίας αρχίζει να εμφανίζεται. Αποκαλέστε το “τηλε-New Deal”».

Γονείς και παιδιά, σύμφωνα με την Ναόμι Κλάιν, έχουν εμπλακεί σε ένα «μεγάλο πείραμα στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση», όπου οι εταιρείες συλλέγουν πολλά δεδομένα και αναζητούν τρόπο να γίνει μόνιμη, επειδή πιστεύουν ότι αυτός είναι ένας καλύτερος τρόπος , ή τουλάχιστον, ένας πιο κερδοφόρος τρόπος.

O Έρικ Σμιτ, πρώην πρόεδρος της Google και νυν πρόεδρος της αμερικανικής Επιτροπής Εθνικής Ασφαλείας σε ζητήματα Τεχνητής Νοημοσύνης ζητά ενίσχυση των χρηματοδοτικών πακέτων σε εταιρείες τεχνολογίας, όπως η Google και η Amazon, για να εκτελούν δημόσιες λειτουργίες με πρόφαση την αναγκαιότητα αμερικανικής απάντησης στην τεχνολογική ενδυνάμωση της Κίνας.

«Θα είναι ένα πάρτι για τις εταιρείες τεχνολογίας», αναλύει η Ναόμι Κλάιν στο Democracy Now. «Δεν επιδιώκουν επιστροφή στην κανονικότητα όπως την ξέραμε. Θέλουν να πάμε σε ένα νέο μοντέλο, όπου οι προνομιούχες τάξεις, όλοι εκείνοι που είναι σε θέση να απομονωθούν, να λαμβάνουν ό,τι χρειάζονται ψηφιακά, με drone, με ρομποτικά αυτοκίνητα… Βλέπουμε μια τεράστια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της Silicon Valley, και από το σημείο όπου όλες αυτές οι τεχνολογίες ήταν πολύ, πολύ αμφιλεγόμενες, για την φυσική μας ασφάλεια (πόσα ατυχήματα έγιναν με drone που παρέδιδαν προϊόντα;), για την ασφάλεια των ευαίσθητων πληροφοριών μας στην περίπτωση της τηλεϊατρικής ή ακόμη και το όφελος των παιδιών μας να βρίσκονται μπροστά από μια οθόνη όλη μέρα, τώρα να παρουσιάζονται ως λύσεις».

2η ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΠΑΡΤΣΑΛΙΔΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ

Η φιλανδοποίηση στην εκπαίδευση έχει αρχίσει...

Η βίαιη τουρκοποίηση Πομάκων και Ρομά με τη μεσολάβηση της ελληνικής πολιτείας!

ΞΑΝΘΗ, 26/10/2020

Προς:
1) Εξοχότατο Πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη
2) Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων κ.Νίκη Κεραμέως
3) Υπουργό Εσωτερικών κ. Τάκη Θεοδωρικάκο
4) Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Κώστα Τσιάρα
5) Αρχηγούς Κομμάτων
6) Πρόεδρο Ανώτατου Πειθαρχικού Συμβουλίου
7) Πρόεδρο Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου

Ονομάζομαι Παρτσαλίδου Δέσποινα και υπηρετώ ως νηπιαγωγός στην

Ξάνθη. Εδώ και ένα χρόνο αγωνίζομαι και προσπαθώ με όσες δυνάμεις

μου έχουν απομείνει να δικαιωθώ θεσμικά, υπηρεσιακά και ηθικά

απέναντι σε μία σκευωρία ενός ανυπόστατου πλασματικού, παράνομου

και στημένου πειθαρχικού εις βάρος μου για λόγους εκφοβισμού και

τρομοκρατίας.

Το Μάϊο του 2019 διενεργήθηκε ΕΔΕ και τον Αύγουστο του ιδίου έτους

μου ασκήθηκε πειθαρχική δίωξη με την παραπομπή μου στο πειθαρχικό

συμβούλιο από τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης Ανατολικής

Μακεδονίας και Θράκης με την κατηγορία της άρνησης εκτέλεσης

υπηρεσίας σε εντολή προϊσταμένου της Γενικής Διεύθυνσης Σπουδών

του Υπουργείου Παιδείας, να επιτρέψω την είσοδο στους γλωσσικούς

διαμεσολαβητές της πράξης “Πιλοτικές παρεμβατικές δράσεις

υποστήριξης μουσουλμανοπαίδων στα νηπιαγωγεία της Θράκης”, ενώ

είχα δηλώσει εγγράφως στην υπηρεσία μου 7 μήνες πριν πως δεν

επιθυμώ να συμμετάσχω στο συγκεκριμένο ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ

πρόγραμμα.

Γιατί διώκομαι; Επειδή σεβάστηκα και τήρησα με ευλάβεια το

Προεδρικό Διάταγμα 79/2017, τους νόμους και τις εγκυκλίους του

Υπουργείου Παιδείας; Γιατί σε μια χώρα με ισχυρή ελληνική

Δημοκρατία, με ένα πολίτευμα αρχών και αξιών τόλμησα να αρνηθώ την

υλοποίηση ενός ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟΥ προγράμματος; Γιατί θέλησαν

θεσμικά και συνδικαλιστικά όργανα να επιβάλουν ένα ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ

πιλοτικό πρόγραμμα με τον πλέον ανήθικο και βάναυσο τρόπο,

απαξιώνοντας τους συλλόγους διδασκόντων και τρομοκρατώντας τους

εκπαιδευτικούς με ψεύδη, εκβιασμούς και απειλές; Για ένα πρόγραμμα

που δεν υπογράψαμε υπεύθυνες δηλώσεις συμμετοχής και δεν είχαμε

την έγγραφη συγκατάθεση των γονέων; Για ένα πρόγραμμα που δεν

εστάλη ποτέ πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος και δεν τηρήθηκαν

οι νόμιμες διαδικασίες; Για ένα πρόγραμμα που μας επιβλήθηκε

αυταρχικά και βίαια χωρίς έγγραφο τοποθέτησης των γλωσσικών

διαμεσολαβητών;

Η ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΌΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΊΑΣ

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΛΙΛΗΣ ΖΩΓΡΆΦΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΉ ΜΕΤΑΡΡΎΘΜΙΣΗ ΤΟΥ 1977

ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ

Το εικονιζόμενο βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου γράφτηκε το 1977.
Θα έλεγες ότι γράφτηκε στις μέρες μας και εκφράζει την αγωνία κάποιου ευαίσθητου διανοούμενου για τις τεκταινόμενα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Διαμαρτύρεται για την υποβάθμιση των κλασικών σπουδών, των αρχαίων γλωσσών και της αρχαίας ιστορίας, και εξηγεί γιατί.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

"Γιατί; Τι θέλουμε να προλάβουμε; Την αφύπνιση της συνείδησης από μία διεισδυτική και ρεαλιστική διδασκαλία των κλασικών μας ή κάτι ακόμη ουσιαστικότερο την

 κ α τ ά ρ γ η σ η   τ η ς   τ α υ τ ό τ η τ α ς   μ α ς.(...)

Με λίγα λόγια, η ιστορία της χώρας μου που με προσδιορίζει σαν άτομο, συντελεί και στη δόμηση της προσωπικότητάς μου. Μου δίνει το στίγμα μου, που με τοποθετεί μέσα στο χώρο και το χρόνο σαν ένα συνειδητό άνθρωπο, ως προς το παρελθόν, που με καθιστά υπεύθυνο και υπόλογο και ως προς το μέλλον.
Αυτή μου η ταυτότητά μου επιβάλλει ένα ήθος και υποχρεώσεις, όχι μόνο ως προς το σύνολο της ομάδας όπου ανήκω, αλλά και ως προς τις άλλες ομάδες - λαούς - που θα τολμούσαν να επιβουλευτούν τη συλλογικότητα της προσπάθειας μ α ς να υπάρχουμε α ν ε ξ ά ρ τ η τ ο ι.

Χωρίς το στίγμα αυτό, χωρίς Εθνική Ταυτότητα διαφοροποιούμαι σε αντικείμενο μαζικής παραγωγής: Σ' ένα νόθο, σ' ένα μπάσταρδο, κατάλληλο για μισθοφορικό στρατό, με ψυχοσύνθεση τυχοδιώκτη. Από κείνους που στρατολογούν οι ιμπεριαλιστές για να εξουδετερώσουν τις προσπάθειες των αφρικανικών λαών να επιβάλουν τα νεογέννητα έθνη τους. 

Την ώρα λοιπόν που οι πρωτόγονοι λαοί διεκδικούν μία εθνική ταυτότητα, που σημαίνει μία επώνυμη θέση στο χώρο και το χρόνο, εμείς απορρίπτουμε τη δική μας.
Αυτό ναι. Μπορεί να το εξασφαλίσει η ουδέτερη παιδεία που επιδιώκεται με το Νομοσχέδιο (εκπ/κή μεταρρύθμιση 1977). 

Οχι μόνο γράμματα δε θα μαθαίνουν οι νέοι Έλληνες αλλά και δε θα γνωρίζουν καν ποιοι είναι.
Δεν κόβεται το κεφάλι της γλώσσας αλλά ο ομφάλιος λώρος μας με την Ιστορία"

16 του Μάη 1977

Το cheerleading και οι μαζορέτες στα σχολεία στη θέση της κοινωνιολογίας!!!

Το cheerleading και οι μαζορέτες στα σχολεία στη θέση της κοινωνιολογίας!!!

ΤΟ ΞΕΡΙΖΩΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΉΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΉΣ ΤΑΥΤΌΤΗΤΑΣ

Η ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΊΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟΎ ΣΤΌΧΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΎ ΠΑΙΔΕΊΑΣ.

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Η αποικιοποίηση των ψυχών, για λόγους ιδεολογικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς συνοδεύει από τις απαρχές της την δυτική ιστορία στην κατάκτηση εδαφών.

"...Αν στην πρώτη αποικιοποίηση της Δύσης η εκκλησία στόχευε στην κατάκτηση της ψυχής των απίστων μέσω των σταυροφοριών, ενώ η οικονομική στόχευε στην εκμετάλλευση της εργασίας των εδαφών και των αγαθών τους μέσω της προσφυγής στα ντουφέκια.
Αν η παποσύνη ήθελε την ψυχή, τα εθνικά κράτη, μη πηγαίνοντας πίσω, προσπάθησαν πάντοτε να υφαρπάξουν την γλώσσα. Όπου κι αν πήγαν οι ευρωπαίοι αποικιστές προσπάθησαν πάντοτε να επιβάλλουν τη δική τους γλώσσα και κουλτούρα. Όχι τόσο για να μορφώσουν αλλά κυρίως για να ξεριζώσουν από τον αποικισμένο τη δική του κουλτούρα και μνήμη..."

Η αποικιοποίηση του φαντασιακού, μετά τον 20ο αιώνα, είναι μία κοινωνική διαδικασία παρούσα και με ένα τέτοιο εύρος που δεν είχε γνωρίσει ποτέ στο παρελθόν ο αποικισμός των καπιταλιστικών χωρών.

Θυμίζει ο εθισμός, η επιβολή ξενότροπων συνηθειών και του δυτικού παραδείγματος ως στάση ζωής τις συμπεριφορές των αποικιοκρατών στις κατεχόμενες αποικίες. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος.

Σε λίγα χρόνια οι νεοέλληνες θα ζουν στην μετανεωτερικότητα απογυμνωμένοι από κάθε συλλογική, φαντασιακή μνήμη από το παρελθόν τους. Μέσω των νέων τεχνικών χειραγώγησης δεν θα έχουν καμία αίσθηση του "εμείς" του Μακρυγιάννη αλλά θα ζουν ως απλές μοναδικοποιημένες ατομικότητες.

Αυτό που επιχειρείται και σήμερα είναι ότι και στο χαρακτηριστικό παράδειγμα του παρελθόντος.

"...Τα πτώματα των "ληστών" όπως ονομάζονταν εκείνοι και εκείνες που αντιστέκονταν στην κατοχή, εμφανίζονταν συνήθως σε αυτές τις εκθέσεις γυμνά, υποταγμένα στους άγριους βερσαλιέρους που κράδαιναν το ντουφέκι του κυρίαρχου. Ενίοτε, όπως συνέβη Ιζέρνια και στο Μαλτέζε, κομμένα κεφάλια εκτίθονταν τοποθετημένα σε καλάθια με γυάλινο κάλυμμα.
Με αυτό οι εκθέτες ήθελαν να εξαλείψουν τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των θυμάτων -τα ρούχα και τα έθιμα- ώστε η προσοχή να πέφτει στα γυμνά κορμιά τους, στη γυμνή ζωή.
Μία πολιτισμική επιχείρηση, συνεπώς, ένα πρώτο σύμπτωμα της αποικιοποίηση του φαντασιακού: απογύμνωση των κοινωνικού εδάφους από την κουλτούρα του και παρουσίασή του σαν απλό βιολογικό επιφαινόμενο, σαν, προφανώς ζωική εκδήλωση...".

Η πολιτιστική και ψηφιακή αποικιοποίηση σήμερα θέλει να κατακτήσει το φαντασιακό των "πολιτισμένων' χωρίς να ρίξει μία ντουφεκιά.

"...Το ρυμουλκό αυτής της νέας αποικιοποίησης είναι λίγες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, όλες τους πασίγνωστες, με τις Google, Facebook, Apple, Microsoft, Amazon, να κρατούν τα ηνία..."

Παλιότερα οι μεγάλοι προστάτες επέβαλαν στις αποικίες τα πρόσωπα των Υπουργών Άμυνας, σήμερα επιτυγχάνεται καλύτερα ο στόχος μέσω της μεταπρατικής πολιτικής των πρόθυμων Υπουργών Παιδείας.

Η κ. Κεραμέως, απόφοιτος του Harvard, εκλεκτή του ιδρύματος Ροκφέλερ και της Λέσχης Μπιλντεσμπεργκ ήταν η κατάλληλη, αν και άγνωστη στην πολιτική σκηνή, να της ανατεθεί το Υπουργείο Παιδείας για να προχωρήσει στα Αγγλικά από το νηπιαγωγείο, στον εμπλουτισμό του σχολικού προγράμματος με νέα αντικείμενα όπως η επιχειρηματικότητα ή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και η διαφορετικότητα στις μικρές ηλικίες, η αποδόμηση της παράδοσης και της συλλογικής ταυτότητας, η βιωματική συναισθηματική αποστασιοποίηση των μαθητών με την ευκαιρία της πανδημίας, η εναγώνια προσπάθεια εισαγωγής της κάμερας στην τάξη.

*Στο κείμενο οι παραπομπές είναι από το εξαιρετικό βιβλίο του Renato Curcio, Η ΕΙΚΟΝΙΚΉ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΊΑ των εκδόσεων Ελευθεριακή Κουλτούρα.

ΠΗΓΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Η "Τουρκία" μας κήρυξε τον πόλεμο». Και εμείς πήγαμε στο υπόγειο»

Ε΄δημοτικού, α΄ τεύχος, σελ 43-45 το κείμενο με τίτλο «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο». (Κι εμείς πήγαμε στο  υπόγειο) 

" ...-Άκη από σήμερα θα γίνεις άντρας

Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας..."

Το κείμενο μόνο και με τον τίτλο προβάλλει τη δειλία και όχι τον ηρωισμό.

Τη σχολική χρονιά 2006-2007 οι εντεκάχρονοι μαθητές της Ε΄ δημοτικού είχαν την τύχη να υποδεχτούν τα νέα σχολικά βιβλία που διδάσκονται οι μαθητές μέχρι σήμερα.

Οι ίδιοι μαθητές σήμερα, μετά από δεκατέσσερα χρόνια είναι εικοσιπέντε  ετών. Ηλικία που είτε έχουν εκπληρώσει ή εκπληρώνουν τη στρατιωτική τους θητεία.

Οι προκλήσεις της γείτονος ενδέχεται να τους αναγκάσει να κληθούν  για να υπερασπιστούν την ακεραιότητα της πατρίδας.

Ποια θα είναι σήμερα άραγε η στάση τους, αν είχαν τότε λάβει σοβαρά υπόψη τους τις υποδείξεις των σχολικών τους βιβλίων;