ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΤΟ FACEBOOK
ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΟΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ
Ὁ ὅρος «φαντασιακὴ κοινότητα» ἤ «νοερὴ κοινότητα» καθιερώθηκε ἀπὸ τὸν Βρετανὸ πολιτικὸ ἐπιστήμονα καὶ ἱστορικό, Μπένεντικτ Ἄντερσον, καὶ διατυπώθηκε ἀναλυτικὰ στὸ ὁμώνυμο βιβλίο του «Φαντασιακὲς Κοινότητες». Ὁ Ἄντερσον, ἀποπειρώμενος μία ἑρμηνεία τῆς διάδοσης καὶ τῆς ἀνάπτυξης τοῦ ἐθνικισμοῦ στὴν νοτιοανατολικὴ Ἀσία, κατέληξε σὲ μία θεωρία, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὰ ἔθνη εἶναι «φαντασιακὲς κοινότητες», δηλαδὴ κοινότητες «κοινωνικὰ κατασκευασμένες», μὲ τοὺς ἀνθρώπους νὰ φαντάζονται τὸν ἑαυτό τους ὡς μέλη τῶν ἐθνικῶν κοινοτήτων.
Πρόδηλο εἶναι ὅτι ἡ θεωρία τῶν «φαντασιακῶν κοινοτήτων» συνέβαλε σημαντικὰ στὸ θεωρητικὸ ὑπόβαθρο τοῦ σύγχρονου ἐθνομηδενισμοῦ. Δὲν εἶναι σκοπός μας ἐδῶ νὰ ἀναλύσουμε καὶ νὰ κριτικάρουμε τὴν ἐν λόγω θεωρία. Ἀξίζει πάντως νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ Ἄντερσον στὸ προαναφερόμενο βιβλίο του (ποὺ ἔχει κυκλοφορήσει στὰ ἑλληνικὰ) ἐξαιρεῖ τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος ἀπὸ τὴν κατηγορία τῆς «φαντασιακῆς κοινότητας».
Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε εἶναι ὅτι ἡ θεωρία αὐτὴ εἶναι χρήσιμη (καὶ) γιὰ τὴν κατασκευὴ ἐθνικῶν ταυτοτήτων, προκειμένου νὰ ἐξυπηρετήσει συγκεκριμένους πολιτικοὺς σκοπούς. Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ποὺ συγκλίνουν οἱ στόχοι τῶν παγκοσμιστῶν καὶ τῶν ἐθνοεπαγγελματιῶν, ἐναρμονίζοντας τὴν ἰδεολογία τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» μὲ τὸν ἐθνικισμὸ μέσω τῆς κατάλληλης διαχείρισης πληθυσμῶν, ὥστε ὁ «πατριωτισμὸς» καὶ τὸ «ἐθνικὸ συμφέρον» νὰ συναρμόζονται μὲ τὶς ἀνάγκες καὶ τὶς ἐπιταγὲς τῆς παγκόσμιας εὐρωατλαντικῆς ἀρχιτεκτονικῆς.
Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Γιάννης Παπαμιχαήλ, στὸ βιβλίο του «Αὐτοκρατορία καὶ συνειδήσεις»: «ἡ πρώτη ‘κίνηση’ μιᾶς ἡγεμονικῆς πολιτιστικῆς ἀξίωσης εἶναι πράγματι νὰ θεμελιώσει καὶ νὰ νομιμοποιήσει τὰ νοήματα μὲ τὰ ὁποία ὀργανώνει τὶς συλλογικὲς παραστάσεις καὶ τὶς ἀξίες τῶν ἄλλων πολιτισμῶν». Ἡ στρατηγικὴ αὐτὴ «κίνηση» ὅμως δὲν ἀφορᾶ μονάχα τὴν ἀποσύνδεση τοῦ ἀτόμου ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ κοινότητα στὴν ὁποία ἀνήκει καὶ τὴν ἔνταξή του στὸ μεγάλο ἀπρόσωπο σύνολο τῆς «ἀνθρωπότητας» ἤ τοῦ «ἀνθρώπινου εἴδους», ἀλλὰ μπορεῖ νὰ λάβει ἐπιλεκτικὰ καὶ τὴν ἀντίστροφη κατεύθυνση ἐξυπηρετώντας λόγους τακτικῆς.
Ὅπως οἱ παγκοσμιοποιητὲς ἐπιχειροῦν νὰ διαλύσουν τὰ ἔθνη μέσα σὲ ἕναν πανανθρώπινο χυλό, μποροῦν κατὰ καιροὺς νὰ διαμορφώνουν διαχειρίσιμες ἐθνικὲς ταυτότητες ποὺ ἐξυπηρετοῦν τοὺς παγκοσμιοποιητικούς τους στόχους, ὥστε αὐτὲς νὰ χρησιμεύουν γιὰ τὴν πραγματοποίηση εὐρωατλαντικῶν ἐπιχειρήσεων ἐναντίον ἀνεπιθύμητων κρατῶν-στόχων μὲ ἐθνικιστικὲς ἡγεσίες ἐλεγχόμενες καὶ χειραγωγούμενες.
Μία τέτοια κατ’ ἐξοχὴν περίπτωση εἶναι ἡ κατασκευὴ τοῦ οὐκρανικοῦ ἐθνικισμοῦ, ἡ διαμόρφωση μιᾶς ἰδιαίτερης οὐκρανικῆς ταυτότητας καί, ἐν τέλει, ἡ δημιουργία μιᾶς φαντασιακῆς οὐκρανικῆς ἐθνικῆς κοινότητας. Αὐτὴ ἡ πολιτιστικὴ εὐρωατλαντικὴ ἐπιχείρηση λαμβάνει χώρα στὴν Οὐκρανία ἐδῶ καὶ δεκαετίες, μὲ τὴν χρησιμοποίηση τοῦ οὐκρανικοῦ ἐθνικισμοῦ ἀπὸ τὶς βρετανικὲς καὶ τὶς ἀμερικανικὲς ἐλίτ, μὲ σκοπὸ νὰ πληγεῖ ἡ Ρωσσία στὸ μαλακό της ὑπογάστριο, μὲ ἄξονα ἕναν ἀντιρωσσικὸ οὐκρανικὸ ἐθνικισμό, ποὺ θὰ ἀντιπαραθέτει τοὺς Οὐκρανοὺς μὲ τοὺς Ρώσσους, ἀποσυνδέοντας τοὺς πρώτους ἀπὸ τὴν ρωσσική τους καταγωγή, μέσω τῆς πολιτιστικῆς καὶ γλωσσικῆς τους χειραγώγησης καὶ τὴν κατασκευὴ τῶν κατάλληλων συλλογικῶν παραστάσεων.
Δὲν εἶναι μόνο ἡ πρώιμη ἀξιοποίηση τοῦ ἀντιρωσσικοῦ οὐκρανικοῦ ἐθνικισμοῦ τοῦ Στεπᾶν Μπαντέρα -σημερινοῦ ἥρωα τῆς Οὐκρανίας, σύμφωνα μὲ τὸ ἀμερικανοκίνητο πραξικοπηματικὸ καθεστὼς τοῦ Κιέβου-, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ συνεργάστηκε μὲ τὸ Τρίτο Ράϊχ κατὰ τὴν γερμανικὴ ἐκστρατεία στὸ Ἀνατολικὸ Μέτωπο, ἐνσωματώθηκε μεταπολεμικὰ στὰ ψυχροπολεμικὰ δίκτυα τοῦ ΝΑΤΟ. Εἶναι ἡ συστηματικὴ καλλιέργεια μιᾶς φαντασιακῆς οὐκρανικῆς ἐθνικῆς ταυτότητας κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου ἐναντίον τῆς Μόσχας. Ὁ χθεσινὸς ἀτλαντικὸς ἀντικομμουνισμὸς καὶ ἡ σημερινὴ ρωσσοφοβία ἔχουν τὸν ἴδιο στόχο καὶ τοὺς ἴδιους χορηγούς, ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς στρατιωτικοποίησης τῆς πολιτιστικῆς καὶ ταυτοτικῆς χειραγώγησης. Ὅ,τι καλλιέργησε ὁ Πολιτιστικὸς Ψυχρὸς Πόλεμος, ἐπανενεργοποιεῖται ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, μὲ σκοπὸ τὴν ἀποικιοποίηση τῆς Ρωσσίας (βλέπε τὴν στρατηγικὴ Μπρεζίνσκυ, καὶ εἰδικὰ τὴν οὐκρανική της αἰχμή, ὅπως τὴν ἀνέλυσε στὴν «Μεγάλη Σκακιέρα», σὲ προηγούμενη ἀνάρτησή μας).
Γιὰ τὶς ἐπιχειρήσεις ἑνὸς «πραγματιστικοῦ» ἀτλαντικοῦ φιλελευθερισμοῦ, μὲ τὸν χυδαῖο διεθνοπολιτικό του «ρεαλισμὸ», τὸν γεωπολιτικό του τυχοδιωκτισμὸ καὶ τὸν μηδενιστικό του ἀμοραλισμό, ὅλοι εἶναι εὐπρόσδεκτοι ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς εἶναι (be yourself), ἀρκεῖ νὰ ἐξυπηρετοῦν τὶς τακτικὲς καὶ βραχυπρόθεσμες ἀνάγκες του («μετὰ βλέπουμε»).
Γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τοὺς «Ἀδελφοὺς Μουσουλμάνους» στὴν Αἴγυπτο τοῦ ’50, τὸν Μάη τοῦ ’68 στὴν Γαλλία (μὲ τὸν ἐνοχλητικὸ Εὐρασιανιστή, Ντὲ Γκὼλ) ἤ τὴν «στρατηγικὴ τῆς ἔντασης» στὴν Ἰταλία, τὸ φαινόμενο αὐτὸ τὸ εἴδαμε πρόσφατα στὴν χειραγώγηση τοῦ ἰσλαμικοῦ φονταμενταλισμοῦ τοῦ Νταὲς (ISIS) καὶ στὴν Συρία, μὲ τὴν χρησιμοποίηση τοῦ κουρδικοῦ πρώην μαρξιστικοῦ-λενινιστικοῦ (καὶ νῦν «ἐλευθεριακοῦ κοινοτιστικοῦ») κουρδικοῦ PKK καὶ τὶς «ἀντιεξουσιαστικὲς» καὶ ἀκροαριστερὲς ταξιαρχίες τοῦ ΝΑΤΟ στὴν Ροζάβα (ὅπου οἰκοδομεῖται τάχα ὁ «ἐλευθεριακὸς κομμουναλισμός»), μὲ τὴν ἀνάλογη καλλιέργεια συλλογικῶν παραστάσεων ἀπὸ τὶς ἀντιφασιστικὲς ταξιαρχίες τοῦ Ἱσπανικοῦ Ἐμφυλίου.
Γιατί ὄχι, λοιπόν, καὶ οἱ «ἐθνικοσιαλιστὲς» καὶ «λευκοὶ φυλετιστὲς» τῆς Οὐκρανίας, οἱ «ἥρωες τοῦ Ἀζόφ», ποὺ πολεμᾶνε στὶς «Θερμοπύλες» ἤ στὸν «Μαραθῶνα» τῆς Εὐρώπης ἀπέναντι στὶς «ὀρδὲς τῶν βαρβάρων», ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν δυνάμεων ἐκείνων ποὺ μετατρέπουν τὴν Εὐρώπη σὲ ἀμερικανικὸ βασάλο καὶ ἀπεργάζονται τὴν ὑποβάθμιση τῶν λευκῶν, σὲ κοινωνίες μιγαδισμοῦ καὶ πολυπολιτισμοῦ; Οἱ χειρίσιμες συλλογικὲς παραστάσεις πρὸς ἄγραν «χρήσιμων ἠλιθίων» εἶναι πρόδηλες: ὅ,τι κατασυγκίνησε τὴν ἐκφυλισμένη, μεταμοντέρνα καὶ νεοφιλελεύθερη Ἀριστερὰ στὴν Ροζάβα, μὲ τὶς τεχνητὲς συμπαραδηλώσεις τῆς Ἱσπανίας τοῦ ’36, βρίσκει τὸ ἀντίστοιχό της στὴν Οὐκρανία, μὲ κρυπτομπολσεβίκους Ρώσσους («ποὺ δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ εἶναι μπολσεβίκοι»), μὲ τὴν χιτλερικὴ ἐκστρατεία πρὸς Ἀνατολὰς ἐναντίον τῶν «σλαβομογγόλων ὑπανθρώπων» (μὲ τοὺς φυλετικοὺς τσελεμεντέδες τοῦ Τσάμπερλαιν ἤ τοῦ Ρόζενμπεργκ) καὶ οὕτω καθεξῆς. Νέες ἡμέρες «δόξας καὶ τιμῆς» ἀναμένουν τοὺς «πάντοτε χρήσιμους», καὶ εἰδικὰ τοὺς «πάντοτε διαθέσιμους» τῶν δικτύων τοῦ ΝΑΤΟ ἀλὰ Stay Behind, Gladio καὶ τὴν καθ’ ἡμᾶς «Κόκκινη Προβιά»: ἀναβιώνουν οἱ «δοξασμένες μέρες» τῶν πολυεθνικῶν Βάφεν Ἐς-Ἐς, μιὰ νέα ἐθνικοσοσιαλιστικὴ πανστρατιά. Ἐσύ, Kamerad, δὲν θὰ πᾶς νὰ πολεμήσεις γιὰ τὸν «ἄριο πολιτισμό»;
Μέσα στὸ παρδαλὸ χαρμάνι τῶν σημερινῶν «φίλων τοῦ οὐκρανικοῦ λαοῦ» ὅλοι μποροῦν νὰ ἔχουν τὴν θέση τους, ἀρκεῖ νὰ κινητοποιοῦνται ἐναντίον τῆς Ρωσσίας. Καὶ ὁ καθένας ὀφείλει τώρα νὰ βάλει νερὸ στὸ κρασί του καὶ νὰ μάθει νὰ συνυπάρχει μὲ τὸν ἄλλο (αὐτὴ ἡ παράδοση τῆς φιλελεύθερης ἀνεκτικότητας!). Σὲ αὐτὸν τὸν μεταμοντέρνο πόλεμο ὅλοι μποροῦν νὰ συνδυάζονται μὲ ὅλους. Ἡ Οὐκρανία εἶναι τὸ σημερινὸ ἐργαστήριο τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ οἱ «Οὐκρανοὶ ἐθνικιστὲς» εἶναι ἁπλῶς ἡ ἐμπροσθοφυλακή της.
Ἄλλωστε δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἡ σημερινὴ «ἀγγλόσφαιρα» ἐπιχειρεῖ τὸν διεμβολισμὸ τῆς Ρωσσίας μέσω τῆς ἀξιοποίησης τῆς Οὐκρανίας. Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1945, ὅταν ἡ Βρετανία εἶχε μόλις κερδίσει τὸν πόλεμο, ὁ ἐπονομαζόμενος «πατέρας τῆς νίκης», Οὐίνστον Τσώρτσιλ, ἐκπόνησε τὴν «Ἀδιανόητη Ἐπιχείρηση», ποὺ εἶναι ἡ κωδικὴ ὀνομασία δύο σχεδίων ποὺ εἶχαν σκοπὸ τὴν συνέχιση τῆς «Ἐπιχείρησης Μπαρμπαρόσα» τοῦ Χίτλερ, μὲ τὴν ἐκ νέου εἰσβολὴ στὴν Ρωσσία. Τὸ σχέδιο προέβλεπε, μεταξὺ ἄλλων, τὴν χρησιμοποίηση τοῦ γερμανικοῦ στρατοῦ ὑπὸ βρετανικὴ διοίκηση. Ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ συνθέτουν τὴν σημερινὴ ἀναβίωση τοῦ Οὐκρανικοῦ δὲν ἔχει πέσει ἀπὸ τὸν οὐρανό!
Συστατικὸ στοιχεῖο τῆς χρησιμοποίηση τῆς Οὐκρανίας ὡς αἰχμὴ τοῦ δόρατος τοῦ ἀτλαντικοῦ ἡγεμονισμοῦ εἶναι ἡ διαμόρφωση μιᾶς οὐκρανικῆς «φανταστικῆς κοινότητας», ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἀπαραίτητο πνευματικὸ ὑπόβαθρο τοῦ οὐκρανικοῦ ἐθνικισμοῦ προκειμένου νὰ δράσει στὴν ὑπηρεσία τοῦ ΝΑΤΟ. Ἡ πεποίθηση ὅτι οἱ Οὐκρανοὶ εἶναι μία διαφορετικὴ φυλή, ἀκόμη καὶ «ἀνώτερη», ἀπὸ τοὺς Ρώσσους εἶναι ἡ ἀπαραίτητη μαγιὰ γιὰ τὴν δημιουργία ἑνὸς ἐθνικοῦ μύθου, ἀπολύτως βολικοῦ γιὰ τὴν στρατηγικὴ τοῦ εὐρωατλαντισμοῦ. Οἱ ἐθνοεπαγγελματίες τοῦ Κιέβου, ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία μέχρι τοὺς διαβόητους «Ἀζόφ», στηρίζονται στὴν διαμόρφωση τῆς φαντασιακῆς οὐκρανικῆς κοινότητας. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ σημεῖο σύγκλισής τους μὲ τοὺς ἐθνομηδενιστές: εἶναι ὁ κοινὸς παρονομαστὴς τῆς εὐρωατλαντικῆς παγκοσμιοποίησης.
Καὶ ἐπειδὴ γίνονται σήμερα πολλὲς συγκρίσεις τοῦ Οὐκρανικοῦ μὲ τὸ Κυπριακό, μήπως νὰ θυμίσουμε ὅτι ἡ «Δύση» καλλιεργεῖ ἐδῶ καὶ χρόνια τὴν ἀντίληψη τῆς «κυπριακότητας» σὲ διαφορὰ μὲ τὴν «ἑλληνικότητα»; Μήπως οἱ ἀντίστοιχοι ἐθνοεπαγγελματίες τοῦ εὐρωατλαντισμοῦ διαμορφώνουν μία φαντασιακὴ ἐθνικὴ κοινότητα στὴν Κύπρο, μὲ ἰδιαίτερη κυπριακὴ ταυτότητα. Στὸ κάτω-κάτω, ἀφοῦ οἱ Οὐκρανοὶ ἔχουν τὸ δικό τους κράτος, γιατί νὰ μὴν εἶναι καὶ διαφορετικὸ ἔθνος ἀπὸ τοὺς Ρώσσους; Στὸ κάτω-κάτω καὶ οἱ Κύπριοι ξεχωριστὸ κράτος δὲν ἔχουν;
Ἀντιλαβοῦ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου