Μαλβίνα Κάραλη

Μαλβίνα Κάραλη γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1952.

Μία από τις εμβληματικές γυναικείες μορφές της χώρας. Μία μποέμισσα με γενναιοδωρία που ήθελε να αγαπά και να αγαπιέται.

Η Μαλβίνα Κάραλη είχε στα μάτια τη λάμψη ενός άστρου. Ο λόγος της αφοπλιστικός και η οξυδέρκειά της το πιο ζηλευτό στοιχείο της.
Η Μαλβίνα Κάραλη αυτά που ήθελε τα κέρδισε. Μας κέρδισε και έφυγε νωρίς.
Μας παραχώρησε ένα κομμάτι της για λίγο και έφυγε στις 7 Ιουνίου του 2002 μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
Αγάπησε και αγαπήθηκε.

 
Ο έρωτας, οι άνδρες και οι συνταγές ήταν τα αγαπημένα της θέματα. Η φιγούρα της αναλλοίωτη. Μαύρο μαλλί, καταγάλανα μάτια, τονισμένα φρύδια και κόκκινο κραγιόν.
Όπως της άρεσε να λέει: «Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα “πίσω μου σ’ έχω σατανά”. Εγώ χόρτασα. Έναν χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα».

Η κόρη της, Μελίτα, έγραψε κάποτε στη lifo.gr για τη μητέρα της. «Γύρισε από την Αμερική. Της είπαν είναι καλά. Θέλει να τη βγάζω έξω κάθε βράδυ. Προσπαθεί. ”Είναι ωραία η ζωή” λέει, ”αλλά όχι κάθε μέρα”, και κλαίει και γελάει μαζί».

Μαλβίνα Κάραλη, μόνο εσύ

Εγώ τον έρωτα τον αντιλαμβάνομαι σαν την πιο φοβερή χειραψία προς τη ζωή.
Πρώτη απ’ όλους εγώ το ξέρω πως κάνω την έξυπνη και πως είμαι τσάμπα μάγκας και πάντα θα είμαι τσάμπα μάγκας.
Αν είναι κακό να σκοτώνεις τον πλησίον σου δίχως λόγο, είναι χίλιες φορές πιο κακό να ερωτεύεσαι και να αγαπάς τον πλησίον σου δίχως λόγο
Kάθε θηλυκό πλάσμα έχει τη μοιραία σφραγίδα της μάνας του. Και καμιά δεν γλιτώνει τον κανόνα.
Άνδρας που δεν είναι τώρα, δεν ήταν ποτέ.
Σημασία δεν έχει μόνο ποιον αγαπάς, αλλά με ποιον μπορείς να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου. Εγώ έτσι είμαι μαζί σου και ξέρω πως με ‘μένα είσαι ο εαυτός σου και θα είμαι ο υπασπιστής σου σε κάθε πετροπόλεμο.
Ή είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο, ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα.

Σπάστηκα με την ατάκα σου ‘«Κοίτα να διασκεδάσεις». Δεν γουστάρω να περνάω καλά χωρίς εσένα. Θέλω να λες από μέσα σου να είναι όλα μαύρα εκεί που πάει χωρίς εμένα. Γιατί έτσι λέω κι εγώ. Τι να σου κάνω ανωτερότητες; Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι να μη μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς.
Στον έρωτα όταν έχεις σταθερές βάσεις, καλή ανατροφή, σωστές χαρακτηρολογικές δομές τη χάνεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι στον άλλον διαφορετικά είσαι βλάκας.

Όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα.
Γιατί τα κάνεις αυτά; Γιατί είμαι αδύναμη, κακομαθημένη και σ’ αγαπάω.
Άντρας είναι ένας, ο άντρας μου. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.
Θα ευχηθώ αυτό που εύχομαι πάντα. Να γίνει το καλύτερο για ‘σένα και να είμαι κι εγώ εκεί κοντά. Και πιο κοντά να μην γίνεται.
Μόνο αυτούς που με τρόμαζαν αγάπησα. Ίσχυε για μένα το αρχαιοελληνικό «είναι τρομερό να πέσεις στα χέρια ζωντανού Θεού». Aπό την άλλη μεριά, ήταν και οι μόνοι που με ενδιέφεραν.

Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν.
Η ένταση ενός καινούργιου έρωτα εξαρτάται από τη μοναξιά που προηγήθηκε από αυτόν. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γραφή. Ξαναγράφω, λοιπόν, με την έξαψη που ζεις έναν αργοπορημένο έρωτα.
Έχω έμμονες ιδέες. Που για ‘μένα δεν είναι άλλο παρά αβλαβή τσιμπούρια της σκέψης.
Υποπτεύομαι βαθύτατα όσους διαφημίζουν την ευτυχία τους, ακόμη κι εμένα όποτε το έχω κάνει. Η απάντησή μου είναι: είμαι σχετικά καλά και είμαι ευγνώμων.
Οι άνθρωποι όταν είναι να ξεπεραστούν, ξεπερνιούνται όπως οι μόδες.
Χίλιοι άνθρωποι μέσα στο μπαρ και είναι άδειο. Κανένας. Μπαίνει ο έρωτάς σου, τότε μόνο χίλιοι ένας. Οι χίλιοι απλώς κομπάρσοι.

ΠΗΓΗ:ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com