Εκδοχές πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, πνευματικής αποικιοποίησης ψεύτικης συνείδησης.

Του Βασίλη Ασημακόπουλου 

«...και φαντασιοκοπούντες, αγωνίζονται να συναρμόσωσι τον νέον Ελληνισμόν μετά του αρχαίου δι’ εναερίου τινός και αοράτου γεφύρας»

Κων/νος Παπαρρηγόπουλος

Η άποψη της κρατικής Επιτροπής για το ’21 στο ζήτημα της ιστορικής διαδρομής-συνέχειας του ελληνικού έθνους, απεικονίζεται στη σχετική αφίσα που κυκλοφόρησε ηλεκτρονικά πριν από λίγες ημέρες. Από τον 5ο αιώνα π.Χ. κατευθείαν στον 19ο αιώνα μ.Χ. «Δι’ εναερίου τινός και αοράτου γεφύρας», όπως γράφει με αρκετή δόση ειρωνείας ο Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, το 1889, σχολιάζοντας αντίστοιχες απόψεις-θέσεις που κυριαρχούσαν στην άρχουσα τάξη του ελλαδικού βασιλείου και της κατεστημένης-επίσημης-θεσμικής του διανόησης τις πρώτες 2-3 δεκαετίες από την Ελληνική Επανάσταση.

Και πράγματι το κεντρικό αφήγημα ήταν ότι οι Έλληνες υπήρξαν μέχρι τη μάχη της Χαιρώνειας (338 πΧ- 4οςαιώνας π.Χ.) και επανεμφανίζονται τον 19ο αιώνα. Με αυτήν την κυρίαρχη μέχρι το 1850-1860 άποψη της κοινωνικής και πνευματικής ελίτ της χώρας, που ήταν εισαγωγή των δυτικών σχημάτων, κυρίως της Γερμανικής Ιστορικής Σχολής (με πλέον γνωστό εκπρόσωπο τον Φαλμεράυερ) συγκρούστηκε το σχήμα του Παπαρρηγόπουλου (και του Ζαμπέλιου) και τελικά επικρατεί, συναρθρώνοντας τη λογιοσύνη με το λαϊκό αίσθημα, θεμελιώνοντας την ηγεμονική ιστορική συνείδηση, στην ιδιομορφία μέσα στη διεθνική κίνηση, στην αλήθεια, τη μνήμη, το πνεύμα του τόπου, την πάλη του λαού, τον αντιστασιακό του χαρακτήρα, όπως θα το διατυπώσει τη δεκαετία του ‘70 ο Σβορώνος.

Το ίδιο αναλογικά συμβαίνει και στην εποχή μας. Αποεθνικοποιημένες ή μεταεθνικές ή αποεδαφοποιημένες ελίτ, πολιτικές, κοινωνικές, διανοητικές, εσωτερικεύουν την τελευταία 25ετία, τα σχήματα του λεγόμενου μοντερνισμού αγγλοσαξονικής προέλευσης, της δυτικής ομοιομορφίας για το εθνικό φαινόμενο. Το έθνος αμιγώς νεοτερικό φαινόμενο, δημιουργήθηκε από το κράτος ή την εθνικιστική ιδεολογία της αστικής τάξης, στη βιομηχανική εποχή. Εκδοχές πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, πνευματικής αποικιοποίησης, ψεύτικης συνείδησης. 

Δεν είναι τυχαίο ότι η ΠτΔ και ο Πρωθυπουργός επιλέγουν το βιβλίο του Μπίτον, για «ντεκόρ» σε συνεντεύξεις και φωτογραφήσεις. Αυτή είναι και η κεντρική γραμμή της κρατικής Επιτροπής. Ούτε είναι τυχαία η αφωνία της επίσημης αριστεράς/κεντροαριστεράς (αλλά και πιο ριζοσπαστικών εκδοχών), που εκφράζεται ως αμηχανία συνιστώντας βασική αιτία αυτοϋπονόμευσής της, οι «οργανικοί» διανοούμενοι της οποίας συμφωνούν και επαυξάνουν (αν και πρόσφατα παρατήρησα μια ελαφρά -πονηρή- μετατόπιση, προφανώς λόγω του γενικότερου κλίματος, από ένα αντιπροσωπευτικό, στα ζητήματα αυτά, κομματικό στέλεχος).

Είναι εκτός θέματος. Βρισκόμαστε σε άλλη εποχή

ΠΗΓΗ: Vasilis Asimakopoulos

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com