Του Κώστα Χατζηαντωνίου
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ...
Στις 17/30 Αυγούστου 1922, στην κοιλάδα του Αλή Βεράν, περικυκλωμένες οι υπό τον στρατηγό Τρικούπη ελληνικές δυνάμεις ηττήθηκαν σε μια κρίσιμη μάχη που έκτοτε γιορτάζεται "απέναντι" ως η "μέρα της νίκης".
Στις 30 Αυγούστου (π. ημ.) οι τουρκικές δυνάμεις προχώρησαν και στον εμπρησμό της Σμύρνης. Είναι αδιανόητο πώς, σήμερα, υπό τις γνωστές συνθήκες που θέτουν υπό κίνδυνο την ίδια πλέον τη φυσική ύπαρξη του έθνους, δεξιοί και αριστεροί έχουν διάθεση να ξιφομαχούν για την 30η Αυγούστου 1949 και τον εμφύλιο πόλεμο, χωρίς να σκέπτονται ότι σε 30 χρόνια θα είμαστε 8 εκατομμύρια δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί και απέναντι 100 εκατομμύρια Τούρκοι.
Στο μεταξύ, άλλοι ειρωνεύονται τον "Κούλη" και άλλοι χυδαιολογούν απίστευτα για τον Γ. Κατρούγκαλο, ένας λεβέντης διευθυντής του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού βάλλει κατά των συνταξιούχων που συντηρούν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες νέων, στην ίδια εφημερίδα που φιλοξενεί σήμερα άρθρο ενός Νορβηγού και ενός Γερμανού που μας λένε ότι η Ελλάδα έχει τη χειρότερη ακροδεξιά βία στην Ευρώπη (!), την ίδια μέρα που στο Βιβλιοβούλιο ο γνωστός Βερέμης χυδαιολογεί κατά του Μακρυγιάννη και άλλων αγωνιστών του 21, οι Μυκήνες καίγονται γιατί κανείς δεν καθαρίζει τα ξερόχορτα, ενώ στα ιδιωτικά κανάλια αρχίζει νέος κύκλος χυδαίων ριάλιτι.
Ένα λαός που πεθαίνει με τον πιο αναξιοπρεπή τρόπο. Τρώγοντας τις σάρκες του και δοξάζοντας πεφυσιωμένα νούμερα παντού. Στην πολιτική, στην οικονομία, στα γράμματα, στην εκκλησία. Δεν είμαστε τίποτε σπουδαίο πια, σύμφωνοι.
Μα δεν μας άξιζε αυτό το τέλος.
