Στην "αριστερά" των τραπεζιτών μνημονεύουν τον κομμουνιστή "Poeta Vate"... αλλά ποτέ τις παρακαταθήκες του!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Η μάζα των διανοουμένων που μετατόπισε τον αγώνα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων,

εντάσσοντας τον έτσι στον...
προοδευτικό κώδικα, ή στον κομφορμισμό της αριστεράς,

δεν κάνει τίποτα άλλο παρά το παιχνίδι εξουσίας:

όσο περισσότερο ο προοδευτικός διανοούμενος είναι φανατικά πεπεισμένος

για την αγαθότητα της δικής του συμβολής στην υλοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων,

τόσο περισσότερο, κατ 'ουσίαν, αυτός αποδέχεται τη σοσιαλδημοκρατική λειτουργία

που του επιβάλλει η εξουσία, καταργώντας, μέσω της πλασματικής και

συσσωρευμένης υλοποίησης των ατομικών δικαιωμάτων, κάθε πραγματική διαφορετικότητα. Επομένως, αυτή η εξουσία προσλαμβάνει τους προοδευτικούς διανοούμενους ως δικούς της κληρικούς. Κι αυτοί έχουν ήδη δώσει σ' αυτή την αόρατη δύναμη μια αόρατη συναίνεση... κερδίζοντας στην τσέπη τους μια αόρατη ταυτότητα»

Pier Paolo Pasolini (5 Μάρτη 1922 – 2 Νοέμβρη 1975)

Πιερ Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini)... ο "Poeta Vate" (Προφητικός Ποιητής), κομμουνιστής, διανοούμενος, ηθοποιός, συγγραφέας, σεναριογράφος και... σκηνοθέτης... δολοφονήθηκε πριν 44 χρόνια σαν σήμερα, στις 2 Νοέμβρη 1975, μόλις 53 ετών.
Σήμερα που τον μνημονεύει η κοσμοπολίτικη "αριστερά" των τραπεζιτών είναι επίκαιρος όσο ποτέ, με την πλούσια ιστορική του παρακαταθήκη, που αποφεύγουν να κάνουν μία έστω αναφορά, "σαν τον διάβολο το λιβάνι" οι σιτιζόμενοι στα κονδύλια Σόρος εθνομηδενιστές με "αριστερό" φερετζέ.
Τι υποκρισία, δόλος, απάτη... μνημονεύουν τον "Προφήτη Ποιητή" προδίδοντας το έργο του και τις παρακαταθήκες.
Δολοφονήθηκε γιατί με τα "κουρσάρικα" γραπτά του έθετε βόμβες στα θεμέλια του καπιταλισμού... κι ειδικότερα πλήρωσε την αγάπη του για την Ελλάδα και τη δημοκρατία [Βλέπε σε: Pier Paolo Pasolini... Τι είναι αυτό το πραξικόπημα; Εγώ γνωρίζω!].
Ο Pier Paolo Pasolini είχε ήδη προεξοφλήσει ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος "αντιφασισμός":

Γράφει ο Pier Paolo Pasolini πριν 46 ολόκληρα χρόνια:
«Αναρωτιέμαι, αγαπητέ Alberto, αν αυτός ο θυμωμένος αντιφασισμός που βρίσκει σήμερα, με τελειωμένο τον φασισμό, διέξοδο εκτόνωσης στις πλατείες, δεν είναι κατά βάθος ένα όπλο αποπροσανατολισμού που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη σε βάρος των φοιτητών και των εργαζομένων για να περιορίσει την αμφισβήτηση. Για να ωθήσουν τις μάζες να πολεμήσουν έναν ανύπαρκτο εχθρό, ενώ ο σύγχρονος καταναλωτισμός έρπει ύπουλα, διεισδύει και διαφθείρει την ήδη ετοιμοθάνατη κοινωνία».

Επιστολή του Pier Paolo Pasolini στον Alberto Moravia,

"Incontro con..." [Συνάντηση με...],Rubrica Rai 1973, μεταδόθηκε από Rai Storia

[Βλέπε σε: Δεν είμαι αντιφασίστας!]

Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποίησε σε μια συγκεκριμένη εποχή η άρχουσα τάξη -οι ίδιοι που σήμερα έχουν την χρηματοπιστωτική εξουσία-, ώστε να καταστείλουν τις λαϊκές εξεγέρσεις, τους αγώνες των εργαζομένων και μέσω της θεοκρατίας (οι εκκλησιαστικές ηγεσίες ήταν κι είναι όπλο, χθες του φασισμού και σήμερα της παγκοσμιοποίησης) να φυλακίσουν το μυαλό των εργαζομένων μέσα στην αλυσίδα: παραγωγή-κατανάλωση, επιβίωση.
Περνούν εντέχνως απαρατήρητα τα παράδοξα αυτών που είναι "αντιφασίστες" σε μια εποχή πλήρους απουσίας του φασισμού -σήμερα αρκεί να ελέγχεις το νόμισμα, την εθνική οικονομία μιας χώρα για να επιβάλεις το φασισμό-, μέσα από μια αφηρημένη κι αόριστη ιδέα του διεθνισμού της αγοράς που δικαιολογεί και προωθεί τις χειρότερες στρεβλώσεις δημοκρατικών διαδικασιών και κοινωνικών αγώνων και δικαιωμάτων των δυτικών λαών.
Ο Pier Paolo Pasolini από το 1975 είχε κατανοήσει το ρόλο των σημερινών "αντιφασιστών" της ιμπεριαλιστικής "αριστεράς" στην υπηρεσία του υπερεθνικού κεφαλαίου:
«Οι ανάγκες που εισήγαγε ο παλιός καπιταλισμός ήταν ουσιαστικά πολύ παρόμοιες με τις βασικές ανάγκες. Όμως, οι  ανάγκες που μπορεί να εισάγει ο νέος καπιταλισμός, είναι εντελώς και απόλυτα άχρηστες και τεχνητές.
Να λοιπόν γιατί, μέσω αυτών, ο νέος καπιταλισμός δεν θα αρκούταν μόνο στο να αλλάξει ιστορικά, έναν τύπο ανθρώπου: αλλά θα συνέχιζε αλλάζοντας την ίδια την ανθρωπότητα.
Πρέπει να προστεθεί ότι ο καταναλωτισμός μπορεί να δημιουργήσει αμετάβλητες "κοινωνικές σχέσεις", τόσο με τη δημιουργία, στη χειρότερη περίπτωση, στη θέση του παλιού "κληρικού-φασισμού" ένα νέο "τεχνητό-φασισμό", που θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται αντιφασισμός· όπως είναι πλέον περισσότερο πιθανό, δημιουργώντας μέσα στο πλαίσιο της ηδονιστικής του ιδεολογίας, ένα πλαίσιο ψευδούς ανεκτικότητας και ψευδούς λαϊκισμού: χρησιμοποιώντας μια αυταπάτη ψευδαίσθησης, δηλαδή τα ατομικά δικαιώματα.
Και στις δύο περιπτώσεις ο χώρος της πραγματικής επαναστατικής διαφορετικότητας θα περιορίζεται στην ουτοπία, ή στην ανάμνηση: περιορίζοντας συνεπώς τη δράση των μαρξιστικών κομμάτων σε μια σοσιαλδημοκρατική λειτουργία, αναφορικά με την ιστορική οπτική, παντελώς νέα...
Ως εκ τούτου, πρέπει να αγωνιστούμε για τη διατήρηση όλων των μορφών, των εναλλακτικών και υποδεέστερων του πολιτισμού...
Καθόσον, περισσότερο να είναι πεισμένος με φανατισμό ο προοδευτικός διανοούμενος για τα αγαθά της συνεισφοράς του στην κατάκτηση ατομικών δικαιωμάτων, ώστε ουσιαστικά αυτός να αποδέχεται τη σοσιαλδημοκρατική λειτουργία που επιβάλλει σ' αυτόν η εξουσία, με την ψευδή δημιουργία ατομικών δικαιωμάτων απέναντι στη διαφορετική πραγματικότητα.»

Pier Paolo Pasolini

Οι “ερυθροφρουροί” του πολιτικά ορθού αποδομούν φύλο, φυλή και πολιτισμό

Σαρηγιαννίδη Ευγενία

31/10/2021

Views: 4,665

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

«Δεν μπορούμε να αναρωτηθούμε αν η γυναίκα είναι ανώτερη ή κατώτερη από τον άνδρα, όπως δεν μπορούμε να αναρωτηθούμε αν το νερό είναι ανώτερο ή κατώτερο από τη φωτιά». Julius Evola, Metaphysique du sexe

Το “πολιτικά ορθό” δίδαξε αρχικά στους ανθρώπους να υποπτεύονται οτιδήποτε έρχεται από το παρελθόν και την ιστορία των κοινωνιών. Τώρα βρισκόμαστε στη δεύτερη φάση, σε μια περίοδο παραληρήματος, όπου το πολιτικό γυρνάει –θα τολμούσαμε να ισχυριστούμε– στο ψυχιατρικό. Επιχειρώντας να περιγράψουμε το εσωτερικό περιεχόμενο του παραληρήματος, θα σημειώναμε πως εκφράζεται μέσα από δύο εσωτερικούς λόγους-αντικείμενα.

Πιο αναλυτικά, το πολιτικά ορθό στηρίζεται σε δύο βιολογικές παραμέτρους-πυλώνες που τις χρησιμοποιεί ρατσιστικά και σεξιστικά αντιστοίχως, αναστρέφοντας τες. Το πρώτο αφορά έναν νεοφυλετισμό με έμμονη ιδέα το δέρμα: να κατηγορηθεί η λευκότητα (whiteness) στο όνομα μιας “μαύρης ανωτερότητας”. Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν ρατσιστικό “αντιρατσισμό”. Το δεύτερο αφορά έναν πολιτικά ορθό παραισθησιόπληκτο νεοφεμινισμό.

Το ανδρικό φύλο κατηγορείται. Η ετεροαιχμαλωσία (heterocaptivity στην αμερικανική φεμινιστική διάλεκτο, δηλαδή η αιχμαλωσία από την ετερότητα στο πεδίο του φύλου), συνδέεται με ένα είδος έκδηλης μισανδρίας (αντιπάθειας για το αντρικό φύλο από τον νεοφεμινισμό). Η ιδέα συνυφαίνεται με την συμπληρωματική της ιδέα ότι η διάκριση αρσενικού-θηλυκού δεν αντιστοιχεί σε τίποτα. Το σύνολο των παραπάνω αναδεικνύει την απόλυτη δαιμονοποίηση του συνδυασμού: Ντόπιος-Λευκός-Ετεροφυλόφιλος Άνδρας.

Η διαλεκτική, το μεταναστευτικό και οι ισλάμ-town

Μπούνταλης Αθανάσιος

31/10/2021

Views: 0

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

Το βιβλίο του Ένγκελς “Η Ανατροπή της Επιστήμης από τον κύριο Ευγένιο Ντίρινγκ” (1877), είχε τέτοιον πολεμικό τόνο που κατέληξε να γίνει γνωστό απλώς ως “Αντι-Ντίρινγκ”. Μεταξύ άλλων, στο βιβλίο αυτό, ο Ένγκελς επεκτείνει τις απόψεις του Μαρξ σχετικά με την συσχέτιση ποσότητας και ποιότητας (Κεφάλαιο, Τ. 1, κεφ. ΧΙ), απόψεις που ο Μαρξ με την σειρά του είχε δανεισθεί από τον Χέγκελ. Σύμφωνα με αυτές, μια ποσοτική αλλαγή, πέραν κάποιου σημείου, μετατρέπεται σε ποιοτική αλλαγή: η ποσότητα γίνεται ποιότητα.

Από επαγγελματική διαστροφή απήλαυσα ιδιαιτέρως σε κάποια από τα παραδείγματά τους, που αναφέρονταν στο πώς τα αλκάνια αλλάζουν φυσική κατάσταση όταν τους προσθέτουμε ένα-ένα άτομα άνθρακα: σε θερμοκρασία δωματίου το βουτάνιο (C4H10) είναι αέριο αλλά το πεντάνιο (C5H12) υγρό, το δεκαπεντάνιο (C15H32) είναι υγρό αλλά το δεκαεξάνιο (C16H34) στερεό. Ο Μαρξ μιλούσε για την ποσοτική συσσώρευση των καπιταλιστικών μέσων παραγωγής. Ποια η σχέση με την μετανάστευση;

Πολύ απλά: ένας μετανάστης μόνος του σιγά-σιγά μπορεί, αν θέλει, να αφομοιωθεί στην κοινωνία που τον φιλοξενεί και να υιοθετήσει τα τοπικά ήθη και έθιμα, ακολουθώντας τον χρυσό κανόνα της αφομοίωσης: “Στην Ρώμη κάνε ό,τι οι Ρωμαίοι”. Οι Αλβανοί έμαθαν ελληνικά, βαπτίσθηκαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι και έδωσαν στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα.

Όχι μόνον λόγω πολιτισμικής συνάφειας και επιθυμίας, αλλά και διότι ήταν λίγοι σε σχέση με τον ελληνικό πληθυσμό. Διεσπάρησαν σ’ αυτόν, δεν γκετοποιήθηκαν, και έμαθαν πώς ζούμε στην Ελλάδα. Έχω σχολιάσει ότι η οικογένεια Αντετοκούμπο αποτελεί ένα ευτυχές παράδειγμα αφομοίωσης, το οποίο βοηθήθηκε και από τέτοιους ποσοτικούς συσχετισμούς.

Ποσότητα και ποιότητα

Όταν όμως οι αριθμοί υπερβούν ένα κρίσιμο όριο –οι Μαρξ και Ένγκελς θα αναφέρονταν ίσως στην “κρίσιμη μικυλλιακή συγκέντρωση”– τότε οι νεοφερμένοι δημιουργούν συσσωματώσεις, και διαχωρίζονται από την μάζα του ντόπιου πληθυσμού, σαν λάδι με νερό. Αναπαράγουν τα ήθη και έθιμα των πατρίδων τους και στήνουν δικές τους China Town, όπου ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Ο πανικός των Λούμπεν Συριζαίων για την επικείμενη συντριπτική τους ήττα

Ο πανικός των Λούμπεν Συριζαίων για την επικείμενη συντριπτική τους ήττα

  Ηλία Παπαναστασίου 




Έχει κάποιο χρονικό διάστημα όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εμφανιστεί σαν «σοβαρή» και υπεύθυνη αντιπολίτευση. Παρεμβαίνει μάλιστα και σε θέματα καθημερινότητας, από την διασπορά του Κορωνοϊού στη Β. Ελλάδα μέχρι την στρατιωτική συμφωνία με την Γαλλία. Όταν,

Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λεγόμενοι αντιεξουσιαστές που κατέβαζαν τον κόσμο σε διαδηλώσεις υπέρ ου Δ. Κουφοντίνα και μάλιστα σε επαναλαμβανόμενα κύματα διαδηλωτών των δεκάδων χιλιάδων ανά την επικράτεια, διασπείροντας έτσι πολύ αποτελεσματικά τον Κορωνοϊό!

Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που κατέβαζε τους νεολαίους εναντίον του Νόμου για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και πάλι κατά χιλιάδες και πάλι διασπείροντας τον Κορωνοϊό!

Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριζε με υπέρμετρη ζέση τα Gay Pride Parades των απανταχού LGTB, ‘κατορθώνοντας’ ακριβώς την ίδια διασπορά όπως και προηγουμένως!

Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που μη τολμώντας να πάρει θέση εναντίον ή υπέρ των χιλιάδων αντι-εμβολιαστών προσπάθησε με τον συνήθη διπρόσωπο και ύπουλο στυλ του να ικανοποιήσει και τις δυο πλευρές έχοντας σαν πολιορκητικό κριό το Θωρηκτό Ποτέμκιν του Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, τον μεγάλο πιστολέρο Βαλκανικής και Περιχώρων κ. Πολάκη. Αυτός λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, παραδίδει μαθήματα ‘υπευθυνότητας’ στον ελληνικό λαό, στην κυβέρνηση, στους πάντες ! Ποιος; Ο ΣΥΡΙΖΑ!

Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς νομίζει πως απευθύνεται σε ηλίθιους ή λωτοφάγους -έτσι πιστεύει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ - θα τους θυμίσουμε και μερικά κατορθώματά τους:

Δεν είστε εσείς που θέλατε να πουλήσετε το 17% της ΔΕΗ για να αποπληρώσετε τμήμα του ελληνικού χρέους;

Δεν είστε εσείς που χαρίσατε στο Υπερ -Ταμείο την ελληνική ακίνητη περιουσία για 99 χρόνια;

Δεν είστε εσείς που κόψατε το ΕΚΑΣ από χιλιάδες φτωχούς συνταξιούχους;

Δεν είστε εσείς που πετσοκόψατε συντάξεις με τον Νόμο Κατρούγκαλου το 2016;

Δεν είστε εσείς που κρατήσατε χαμηλά τον κατώτατο μισθό ενώ σήμερα με περισσή υποκρισία και απύθμενο θράσος κουνάτε το δάχτυλο στη Κυβέρνηση για το ίδιο θέμα;

Δεν είστε εσείς που βάλατε 29 καινούργιους φόρους στα πέντε περίπου χρόνια που κυβερνούσατε;

Δεν είστε εσείς που ανεβάσατε από 13% στο 24% το ΦΠΑ των τροφίμων;

Αντιφασισμός α λα καρτ;

από

 Διονύσιος Καλιντέρης

 -

11 Οκτωβρίου 

Τι αντιφασισμός είναι αυτός που δεν τον θέτει σε συναγερμό η βιοπολιτική μικροδιαχείριση της καθημερινότητας από το κράτος;

O Γοργίας ο Λεοντίνος είχε διατυπώσει τον 5ο π.χ. αιώνα ένα τριμερές επιχείρημα που έμεινε ονομαστό. Υποστήριζε λοιπόν ο μέγας σοφιστής:

Τίποτε δεν υπάρχει.
Αλλά και αν υπάρχει, δεν μπορούμε να το γνωρίσουμε.
Αλλά και αν μπορούμε να το γνωρίσουμε, δεν μπορούμε να το κοινοποιήσουμε με τον λόγο.

Ασφαλώς ο Γοργίας είχε δίκιο… Με μικρές προσαρμογές στις σημερινές συνθήκες μπορούμε να διαπιστώσουμε το ακλόνητο των θέσεών του, αναδιατυπώνοντάς τες ως εξής:

Καμία πολιτική τοποθέτηση δεν έχει νόημα.
Αλλά και αν έχει, αυτό δεν είναι το διακηρυγμένο.
Αλλά και αν είναι, αυτό σε τίποτε δεν επηρεάζει την πράξη.

Δεν είναι δύσκολο να πειστούμε για τα ανωτέρω, ρίχνοντας τριγύρω μας μια ματιά στην κυριαρχία του Θεάματος, την επικράτηση της “μοναδικής σκέψης” και την διάχυτη ευτέλεια – στοιχεία που οπωσδήποτε επιδεινώνει παρ’ ημίν το κλίμα “βαλκανικού χωριού”, όπου όλοι γνωρίζουν τις βρωμιές ολωνών και κανείς δεν εγκαλεί κανέναν ως προς τη συνέπεια των λόγων και των πράξεων του.

Αβάδιστα, και προπάντων αδάπανα όλα…

Υπάρχει βέβαια πάντα κάτι που γίνεται στην πολιτική. Αλλά είναι βουβό και δύσμορφο: κάτι σαν το Πραγματικό του Λακάν, κάτι σαν μετανάστης που τον ξυλοφορτώνουν μες στη νύχτα, σαν νέος που εγκαταλείπει τη χώρα για το εξωτερικό, σαν άλλο ένα μαγαζί που βάζει ρολά ή άλλη μία αμερικανική βάση που ξεφυτρώνει στην επικράτεια.

Στο επίπεδο του Συμβολικού, πάλι, τα πράγματα είναι λιγότερο πεζά: οι πολιτικές δυνάμεις διεξάγουν ναυμαχίες ολόκληρες μέσα σε ένα φλιτζάνι, αντιμαχόμενες λυσσαλέα για το επιφαινόμενο, όσο ταυτόχρονα κρατούν εκτός συζήτησης τις βαθύτερες συναινέσεις τους. Η πολιτική γίνεται έτσι ο χώρος όπου ο ένας πρωταγωνιστής κάτι επικοινωνεί ενώ ο άλλος επιστρέφει μιαν αγέρωχη απάντηση – και από κοινού μετά κοιτούν στις δημοσκοπήσεις αν όλο αυτό διαπέρασε με κάποιον τρόπο το φράγμα της προσοχής των υποτελών.

Οι γαλλικές φρεγάτες, το λάθος της ελληνικής αριστεράς και η Iskra

ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ και εξωκοινοβουλευτική αριστερά, παρά τις διαφορές στο σκεπτικό τους, τάχθηκαν από κοινού όχι μόνο κατά της ελληνογαλλικής συμφωνίας αλλά και στην ουσία, ρητά ή υπόρρητα κατά αυτής κάθε αυτής της αγοράς των γαλλικών φρεγατών, της πιθανής αγοράς γαλλικών κορβετών και ορισμένες εξ αυτών και κατά της αγοράς των μαχητικών Rafale.

Η iskra, όπως έχει διαφανεί και από την αρθρογραφία του Παναγιώτη Λαφαζάνη (βλέπε άρθρο του στην ιστοσελίδα στις 5/10/2021) θεωρεί βαθιά λαθεμένες αυτές τις τοποθετήσεις και επιζήμιες όχι μόνο για την αριστερά αλλά και τη δυνατότητα της χώρας να αμυνθεί όσο το δυνατόν αποτελεσματικά και να κάνει βήματα για μια διαφορετική ανεξάρτητη και προοδευτική πορεία.

ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ και εξωκοινοβουλευτική αριστερά θα μπορούσαν να καταμαρτυρήσουν ό,τι θέλουν εναντίον της ελληνογαλλικής συμφωνίας και  να καταγγείλουν το πράγματι διάτρητο άρθρο 2 όχι τόσο γι’ αυτά που δεν περιέχει, όπως έκαναν, όσο για εκείνα που περιλαμβάνει. Όπως, και να καταγγείλουν την δυνατότητα της Ελλάδας να συμμετέχει σε απαράδεκτες γαλλικές, νεοαποικιακές στην ουσία, επιχειρήσεις στο Σαχέλ.

"... Η ιστορία ενός κόμματος είναι η ιστορία μιας χώρας από μια συγκεκριμένη οπτική, σύμφωνα με μια περίφημη διατύπωση του Αντόνιο Γκράμσι. (...)

Το ΠΑΣΟΚ τελικά ήταν ζήτημα ιστορικής προσόδου που διαμορφώθηκε από τους εθνικούς - δημοκρατικούς - κοινωνικούς αγώνες του ελληνικού λαού από τη δεκαετία του '30 και μετά, μορφοποιήθηκε σε πολιτικό κίνημα από τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά καταναλώθηκε, όπως εύστοχα έχει επισημάνει ένας από τους συντάκτες της 3ης Σεπτέμβρη '74, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, στις ομιλίες του στο 3ο το 1994 και στο 4ο το 1996 συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.

(...)

Η ιδεολογικο-πολιτική κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεταεθνική, δικαιωματική, με βάσεις κυρίως στα κοινωνικά στρώματα της νέας μικροαστικής τάξης, σε μια σοσιαλφιλελεύθερη κατεύθυνση, μετασχηματίζοντας περαιτέρω τη μέση δημοκρατική συνείδηση κατά τα ανωτέρω.

Το ΠΑΣΟΚ μιας εποχής είχε εθνικο-λαϊκή ταυτότητα, με ισχυρή εργατική και αγροτική γείωση. Ηταν εκδοχή του νεοελληνικού ναροντνικισμού και του μικροαστικού δημοκρατικού σοσιαλισμού, με έντονο το στοιχείο της ενότητας εθνικού - κοινωνικού.

Ενα παράδειγμα για την ενότητα εθνικού - κοινωνικού και την αμηχανία ή και αντίθεση που αντιμετωπίζει στα κόμματα της Αριστεράς σήμερα, είναι το σχήμα αρμονικής ενότητας των στοιχείων του αιώνιου Μίκη Θεοδωράκη όπως καταγράφεται στην τελευταία του επιστολή προς τον γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ..."

Βασίλης Ασημακόπουλος

«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συνέχεια αλλά και ασυνέχεια του ΠΑΣΟΚ»

Ενας από τους πλέον οξυδερκείς νεότερους έλληνες επιστήμονες με ειδική γνώση στο πεδίο της Κεντροαριστεράς και μετά τη Μεταπολίτευση μάς ξεναγεί στο σύμπαν του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, στο τότε και στο τώρα

Μανιάτης Δημήτρης Ν7 Σεπτεμβρίου 

Τρεις ημέρες μετά την 3η Σεπτέμβρη, που στο ένα σκέλος της αφορά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, έχει πάντα ενδιαφέρον να διερευνάς το καθοριστικότερο κόμμα της Μεταπολίτευσης που έλαβε πολλές μεταμορφώσεις. Και δεν είναι μόνον ιστορικοί οι λόγοι. Είναι και ταυτοτικοί, αφού ένας αναστοχασμός πάνω σε αυτό αφορά και την Γ' Ελληνική Δημοκρατία αλλά και την επίδρασή του στον ελληνικό λαό και τα μαζικά ήθη. Pop φαινόμενο που σήμερα είναι πια 47 ετών; Μπορεί, αφού το ΠΑΣΟΚ συχνά γίνεται viral στα κοινωνικά δίκτυα, ταυτόσημο μιας εποχής ευμάρειας, ή και στο κέντρο της ευφυούς κοινότητας «Το Παλιό ΠΑΣΟΚ το Ορθόδοξο». ΠΑΣΟΚ όμως είναι και ο ενεστώτας χρόνος του, πυλώνας του ΚΙΝΑΛ, και αναφορά για πολύ κόσμο. Για όλα αυτά μιλάμε σήμερα με έναν εκ των οξυδερκέστερων νεότερων επιστημόνων που έχουν γνώση του πεδίου. Τον Βασίλη Ασημακόπουλο. Δικηγόρος, πολιτικός επιστήμονας, διδάσκων στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, συγγραφέας του βιβλίου «Πρώτη Φορά Αριστερά» (A.P Publications, 2017), αλλά και συνεπιμελητής με τον Χρύσανθο Τάσση του συλλογικού τόμου «ΠΑΣΟΚ 1974-2018» (Gutenberg, 2018), ο Ασημακόπουλος μας ξεναγεί στο σύμπαν ΠΑΣΟΚ, στο τότε και στο τώρα.