Θ. Ζιάκας: Ο νεωτερικός μεσσιανισμός

 

Το τέ­λος της ι­στο­ρί­ας εί­ναι η ο­λο­κλή­ρω­ση των δια­δι­κα­σιών ε­ξα­το­μί­κευ­σης, της ο­ποί­ας προ­σφο­ρό­τε­ρη μορ­φή α­πο­τε­λεί ο φι­λε­λεύ­θε­ρος κα­πι­τα­λι­σμός.

(Φρ. Φου­κου­γιά­μα)

Ο μεσ­σια­νι­σμός εί­ναι έ­να σύ­στη­μα ελ­πί­δας. Προ­σφέ­ρε­ται στον Δού­λο και του υ­πό­σχε­ται την α­πε­λευ­θέ­ρω­σή του. Α­να­πτύ­χθη­κε με την έ­ξο­δο α­πό την “πα­ρα­δεί­σια” πρω­τό­γο­νη κα­τά­στα­ση και με το πέ­ρα­σμα στους κο­λε­κτι­βι­στι­κούς πο­λι­τι­σμούς. Κά­τω α­πό τις βα­ριές κο­λε­κτι­βι­στικές πυ­ρα­μί­δες της Αι­γύ­πτου, της Βα­βυ­λώ­νας, της Ιν­δί­ας, της Κί­νας, ή των Αζ­τέ­κων, η ελ­πί­δα στέ­να­ζε παίρ­νο­ντας διά­φο­ρες μορ­φές μεσ­σια­νι­σμού. Την πιο κα­θα­ρή μορ­φή θα την προ­σλά­βει στο πιο ε­ξε­λιγ­μέ­νο κο­λε­κτι­βι­στι­κό έ­θνος της ι­στο­ρί­ας, τους Ε­βραί­ους, ό­ταν αιχ­μά­λω­τοι στη Βα­βυ­λώ­να ο­νει­ρεύ­ο­νταν τη Σιών και ό­ταν κιν­δύ­νε­ψαν να χά­σουν την ε­θνι­κή τους ταυ­τό­τη­τα κά­τω α­πό την ελ­λη­νι­κή κυ­ριαρ­χί­α.

Μπο­ρεί ο μεσ­σια­νι­σμός να εί­ναι γέν­νη­μα των κο­λε­κτι­βι­στι­κών κοι­νω­νιών, αλλά αυ­τό δεν ση­μαί­νει ό­τι δεν υ­φί­στα­ται και στις α­το­μο­κε­ντρι­κές κοι­νω­νίες, την αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κή και τη νε­ω­τε­ρι­κή. Ο τρα­γι­κός μύ­θος του Προ­μη­θέ­α προ­βάλλει, στην Α­θή­να του 5ου αιώ­να, έ­ναν πα­ρά­ξε­νο μεσ­σια­νι­σμό: “έ­νας θε­ός πιο δυ­να­τός α­πό τον Δί­α θα γεν­νη­θεί μια μέ­ρα και θα συ­ντρί­ψει την εξου­σί­α του”. Με το πέ­ρα­σμα στη νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τα ο με­σαιω­νι­κός χι­λια­στι­κός μεσ­σια­νι­σμός θα εκ­κο­σμι­κευ­θεί για να με­τα­μορ­φω­θεί σε πί­στη στην Πρό­οδο. Η νε­ω­τε­ρι­κή πί­στη στην Πρό­ο­δο βα­σί­ζε­ται σα­φώς σε έ­ναν τε­χνο­λο­γικό μεσ­σια­νι­σμό (: η τε­χνο­λο­γί­α θα μας λύ­σει ό­λα τα προ­βλή­μα­τα). Και σε μας εδώ ο χι­λια­στι­κός μεσ­σια­νι­σμός έ­παι­ξε το ρό­λο του. Με­τά την α­νε­ξαρ­τη­σί­α, τον 19ο αιώ­να, αρ­κε­τοί μεσ­σί­ες εί­χαν τα­ρά­ξει τον ύ­πνο της Ψω­ρο­κώ­σταινας. Ο γε­ρο-Μα­κρυ­γιάν­νης λί­γο έ­λει­ψε να ταυ­τί­σει τον ε­αυ­τό του με τη δια­δε­δομέ­νη τό­τε λα­ϊ­κή μεσ­σια­νι­κή μορ­φή του “φτω­χού βα­σι­λέ­α Ιω­άν­νη”. Τον 20ό αιώ­να το πράγ­μα κό­ρω­σε, για να γί­νου­με ο­λο­καύ­τω­μα στον μεσ­σια­νι­κό “κομ­μου­νι­στι­κό” Μο­λώχ. Σή­με­ρα, ε­νώ θα πε­ρί­με­νε κα­νείς μα­ζί με το με­τα­μο­ντέρ­νο “τέ­λος της ι­στο­ρί­ας” να έρ­θει και το τέ­λος των μεσ­σια­νι­σμών, το α­ντίθε­το εί­ναι που βλέ­που­με.

Δεν ξέ­ρω αν έ­χει γρα­φτεί μια συ­γκρι­τι­κή ι­στο­ρί­α του μεσ­σια­νι­σμού. Θα ή­ταν ί­σως η πιο καί­ρια με­λέ­τη πά­νω στην ου­σί­α του αν­θρώ­που: την ε­λευ­θε­ρί­α. Θα μας μι­λού­σε πά­νω απ’ ό­λα για τη φρί­κη της αν­θρώ­πι­νης κα­τά­στα­σης. Γι’ αυτό και εί­ναι μάλ­λον α­πί­θα­νο να έ­χει γρα­φτεί. Κι αν έ­χει γρα­φτεί, θα εί­ναι απί­θα­νο να κυ­κλο­φο­ρεί. Στο κεί­με­νο που α­κο­λου­θεί θα μι­λή­σου­με κυ­ρί­ως για τον νε­ω­τε­ρι­κό μεσ­σια­νι­σμό: την ι­δέ­α της Προ­ό­δου, την α­ντί­στοι­χη α­ντί­λη­ψη για τον χρό­νο και τον τε­χνο­λο­γι­κό μεσ­σια­νι­σμό που την τρο­φο­δο­τεί.

1. Ο τε­χνο­λο­γι­κός μεσ­σια­νι­σμός

Ο μεσ­σια­νι­σμός συν­δέ­ε­ται σή­με­ρα με την Τε­χνολο­γί­α. Εί­χε ό­μως τε­χνο­λο­γι­κή βά­ση και στους κο­λε­κτι­βι­στι­κούς πο­λι­τι­σμούς.

Ο κορονοϊός και το τέλος της ιστορίας. Οι δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι κατά του Ανθρώπου.

του Ηλία Φιλιππίδη

Ο κορονοϊός είναι ο δεύτερος.

1. Ο απολογισμός του ανθρώπου

1.1. Ο άνθρωπος είναι ο αποστάτης της φύσεως. Σπάσαμε το φράγμα του ενστίκτου και γι’ αυτό καταδικασθήκαμε να αγωνιζόμαστε αιώνες τώρα, για να διαμορφώσουμε ένα τρόπο ζωής, που να μας κάνει ευτυχισμένους. Όμως η φύση μας εκδικήθηκε. Στην θέση του ενστίκτου βλάστησε μία διχασμένη βούληση. Έχουμε μέσα μας τόσο το πνεύμα της δημιουργίας και της αλληλεγγύης όσο και την διαστροφή της καταστροφής και της ανθρωποφαγίας. Μία συμπυκνωμένη και διαχρονική μορφή ανθρωποφαγίας είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όταν η βουλιμία ανθρωποφαγίας κρύβεται πίσω από φυσικά φαινόμενα, τότε μπορεί να «μεταλλαχθεί» σε παράγοντα «αντικειμενικής» διαμορφώσεως της διεθνούς πραγματικότητας. Ο κορονοϊός τελικά προσφέρεται ως δρεπανηφόρο άρμα σε ένα εσχατολογικό πόλεμο κατά του ανθρώπου; 

1.2. Ζούμε σε μία εσχατολογική εποχή. Είναι μία εποχή που μπορεί να ενσωματώνει το τέλος της ιστορίας του ανθρώπου. Μέχρι τώρα η ιστορία της ανθρωπότητας περιελάμβανε τις πράξεις του ανθρώπου, από δω και πέρα θα περιλαμβάνει πρωτίστως την ύπαρξη του ανθρώπου.

Η ειδοποιός διαφορά είναι, ότι προσδιορίζουμε την έννοια του τέλους της ιστορίας, ως κίνδυνο απώλειας της ποιότητας του ανθρώπινου πολιτισμού, που είναι η ελευθερία του ανθρώπου.

Οι Περσικοί πόλεμοι για την υποδούλωση του Ελληνισμού ήταν ο 1ος Παγκόσμιος πόλεμος κατά του Ανθρώπου, όπου ο Άνθρωπος κινδύνεψε να χάσει για πάντα την ποιότητα του, που είναι η ελευθερία. Μπορεί οι πόλεμοι αυτοί να έγιναν σε ένα μικρό κομμάτι του πλανήτη μας αλλά η σημασία τους είναι παγκόσμια και διαχρονική και αφορά ολόκληρη την εξέλιξη του παγκόσμιου πολιτισμού. Η αρχαία Ελλάδα είναι, όχι η βιολογική αλλά η πνευματική γενέτειρα του ανθρώπου. Εδώ γεννήθηκε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός είναι και παραμένει ο κορυφαίος ανθρωποκεντρικός πολιτισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Εάν νικούσαν οι Πέρσες, δεν θα υπήρχε ούτε δημοκρατία, ούτε φιλοσοφία ούτε θέατρο ούτε επιστήμη ούτε Αναγέννηση ούτε Δυτικός πολιτισμός. Σήμερα με τον κορονοϊό ο Άνθρωπος κινδυνεύει να εκλείψει, όχι ως βιολογικό είδος, αλλά ως ον-φορέας πνεύματος και ελευθερίας, εάν οι ανθρωπογενείς συνέπειες και οι ανθρωποφαγικές σκοπιμότητες δεν ελεγχούν και υπερβούν το αναγκαίο μέτρο της ιατρικής αντιμετωπίσεώς του.

Η επέλαση της παράνοιας.... Και ο ολοκληρωτισμός δεν χτυπά πλέον την πόρτα, διαβαίνει το κατώφλι... Στο όνομα των "δικαιωμάτων"

Μερικοί είχαν πιστέψει ότι η πολιτική παρακμή της αμερικανικής αυτοκρατορίας περιορίζονταν στον Τραμπ και τους πολλούς οπαδούς του. Δυστυχώς, θα εκπλαγούν, όζει από τη σήψη η μητρόπολη του καπιταλισμού.

Διαβάστε την δημοσίευση του Κων/νου Παπαδόπουλου από το SLpress

Η νέα κανονικότητα του μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού

Παπαδόπουλος Κωνσταντίνος

15 Ιανουαρίου 2021

2988

Όταν τα παγκοσμιοποιητικά μίντια και οι εκλεκτοί των αγορών πολιτικοί χρησιμοποιούν την λέξη "κανονικότητα" και μας προειδοποιούν ότι (δήθεν) δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην παλιά, απλά αναφέρονται στην λέξη "τάξη", εννοώντας πως δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην Παλιά Τάξη. Η Παλιά Τάξη σήμαινε δύο ομάδες προστατευομένων δομών και συλλογικοτήτων στον δυτικό πολιτισμό: έθνος-κράτος, θρησκεία, οικογένεια, ατομική ιδιοκτησία και δημοκρατία, ελευθερίες, εργατικά δικαιώματα, τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, που επέτρεπε την άνθηση της μεσαίας τάξης.

Αυτά με τη νέα "κανονικότητα", η αλλιώς Νέα Τάξη, τελειώνουν. Ενώ κανονικά θα έπρεπε τώρα η παραδοσιακή δεξιά αλλά και η αριστερά να είναι εναντίον της Νέας Τάξης, γιατί χτυπάει και τις συντηρητικές και τις προοδευτικές πλευρές αυτού που γνωρίζαμε σαν δυτικό πολιτισμό, καμία δεν προβάλλει αντιστάσεις. Γιατί αφενός έχουμε αυτή τη στιγμή μια ψευτοδεξιά και μια ψευτοαριστερά στον πλανήτη, με αχυράνθρωπους σαν πολιτικούς ηγέτες που από καιρό έχουν ξεπουληθεί ή έχουν συμβιβαστεί κατόπιν εκβιασμών και εξαρχής χρωστάνε την πολιτική τους ανάδειξη σε κυκλώματα ξένων συμφερόντων, σαν πολιτικοί "θερμοκηπίου" και "δοκιμαστικού σωλήνα"!

Όπου υπάρχουν ηγέτες που αντιστέκονται και θέλουν ανεξάρτητο κράτος από τους νεοταξίτες, δείτε ότι σέρνονται σε ατιμωτικό τέλος. Δεν υπάρχει καμία εξαίρεση, είτε μιλάμε για τον Τραμπ, είτε για τον Καντάφι, είτε για τον Σαντάμ, είτε για τον Μιλόσεβιτς, είτε για τον Άσαντ, που τον γλύτωσε ο Πούτιν αλλιώς θα τον κατακρεουργούσαν ορδές του Ισλαμικού Κράτους. Και ο Λουκασένκο στη Λευκορωσία θα οδηγούνταν σε φυλάκιση και ατίμωση αν επικρατούσε η πορτοκαλί επανάσταση που δρομολόγησε το παγκοσμιοποιητικό μπλοκ εναντίον του, αλλά για μια ακόμη φορά όπως και με τον Άσαντ, επενέβη ο Πούτιν και τον έσωσε. Δεν σημαίνει ότι τέτοιοι ηγέτες είναι πάντοτε "καλά παιδιά".

Το μεγάλο όμως έγκλημα που τους χρεώθηκε από το κλαμπ της παγκοσμιοποίησης, των περίφημων αγορών, ήταν ότι ήθελαν να διατηρήσουν την εθνική κυριαρχία στις χώρες τους. Έτσι έκπληκτοι βλέπουμε τον Τόνι Μπλερ, για παράδειγμα, να παραδέχεται με περίσσιο θράσος πως η κατηγορία για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ από τη Δύση, ήταν ένα πρόσχημα για να ξεκινήσει η ανατροπή του. Και μετά από μια τέτοια δήλωση δεν κινητοποιείται το Δικαστήριο της Χάγης να καλέσει τους Μπλερ και Μπους να δικαστούν σαν εγκληματίες πολέμου! Παρεμπιπτόντως, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ήταν ο επικεφαλής της Επιτροπής της Γερουσίας, που έδωσε το πράσινο φως για την επίθεση τότε στο Ιράκ.

Οι "Ερυθροφρουροί" του Black Lives Matter  

Τα παιδιά, ο μεγαλύτερος στόχος της νεοταξικής προπαγάνδας

Eagle forum / ΚΟ

Ενώ η προσοχή όλου του κόσμου έχει στραφεί στα όσα διαδραματίζονται στην Αμερική και στα του κόβιντ, η Αριστερά συνεχίζει να στοχεύει τα παιδιά με την επιθετική ατζέντα των LGBTQ. Τίποτα δεν θα μείνει εκτός ορίων: παιδικά κινούμενα σχέδια, διαφημίσεις, παιχνίδια και εμφανή μηνύματα στα διαδικτυακά προγράμματα σπουδών. Ενώ οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν ιδέα για την έκταση της προπαγάνδας, η Nicole Russell εξηγεί με μεγάλη λεπτομέρεια πόσο αδιάκοπα είναι τα μηνύματα και γιατί οι γονείς πρέπει να αντιδράσουν μαζικά.

Το 2020 ήταν δύσκολο για όλους, παιδιά και ενήλικες. Τα περισσότερα παιδιά σχολικής ηλικίας αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν σχεδόν το σχολείο, τουλάχιστον για ένα μέρος του έτους. Αυτό, σε συνδυασμό με τα lockdown, προκάλεσε αύξηση του χρόνου που τα παιδιά κάθονται μπροστά από μία οθόνη.

Αυτό έκανε τους γονείς να ανησυχούν ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν καλά ή εκτίθενται σε πράγματα που δεν είναι αρκετά ώριμα για να τα χειριστούν. Σχετικά με αυτό, η διαίσθηση τους μπορεί να είναι σωστή: το 2020 σημειώθηκε αύξηση στο φιλικό προς το LGBTQ μάρκετινγκ που απευθύνεται σε παιδιά.

Το Cartoon Network –το κύριο κοινό του οποίου είναι παιδιά– έστειλε πρόσφατα αυτό το tweet:

"Εδώ είναι όχι μόνο η ομαλοποίηση των αντωνυμιών φύλου, αλλά και ο σεβασμός τους," λέει το tweet του Cartoon Network. «Ανεξάρτητα από το εάν τον χρησιμοποιείτε αυτός/αυτή/εμείς ή κάτι άλλο, σας αναγνωρίζουμε και σας αγαπάμε!»

Η νέα κανονικότητα του μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού

Παπαδόπουλος Κωνσταντίνος

15 Ιανουαρίου 2021

2676

Όταν τα παγκοσμιοποιητικά μίντια και οι εκλεκτοί των αγορών πολιτικοί χρησιμοποιούν την λέξη "κανονικότητα" και μας προειδοποιούν ότι (δήθεν) δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην παλιά, απλά αναφέρονται στην λέξη "τάξη", εννοώντας πως δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην Παλιά Τάξη. Η Παλιά Τάξη σήμαινε δύο ομάδες προστατευομένων δομών και συλλογικοτήτων στον δυτικό πολιτισμό: έθνος-κράτος, θρησκεία, οικογένεια, ατομική ιδιοκτησία και δημοκρατία, ελευθερίες, εργατικά δικαιώματα, τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, που επέτρεπε την άνθηση της μεσαίας τάξης.

Αυτά με τη νέα "κανονικότητα", η αλλιώς Νέα Τάξη, τελειώνουν. Ενώ κανονικά θα έπρεπε τώρα η παραδοσιακή δεξιά αλλά και η αριστερά να είναι εναντίον της Νέας Τάξης, γιατί χτυπάει και τις συντηρητικές και τις προοδευτικές πλευρές αυτού που γνωρίζαμε σαν δυτικό πολιτισμό, καμία δεν προβάλλει αντιστάσεις. Γιατί αφενός έχουμε αυτή τη στιγμή μια ψευτοδεξιά και μια ψευτοαριστερά στον πλανήτη, με αχυράνθρωπους σαν πολιτικούς ηγέτες που από καιρό έχουν ξεπουληθεί ή έχουν συμβιβαστεί κατόπιν εκβιασμών και εξαρχής χρωστάνε την πολιτική τους ανάδειξη σε κυκλώματα ξένων συμφερόντων, σαν πολιτικοί "θερμοκηπίου" και "δοκιμαστικού σωλήνα"!

Όπου υπάρχουν ηγέτες που αντιστέκονται και θέλουν ανεξάρτητο κράτος από τους νεοταξίτες, δείτε ότι σέρνονται σε ατιμωτικό τέλος. Δεν υπάρχει καμία εξαίρεση, είτε μιλάμε για τον Τραμπ, είτε για τον Καντάφι, είτε για τον Σαντάμ, είτε για τον Μιλόσεβιτς, είτε για τον Άσαντ, που τον γλύτωσε ο Πούτιν αλλιώς θα τον κατακρεουργούσαν ορδές του Ισλαμικού Κράτους. Και ο Λουκασένκο στη Λευκορωσία θα οδηγούνταν σε φυλάκιση και ατίμωση αν επικρατούσε η πορτοκαλί επανάσταση που δρομολόγησε το παγκοσμιοποιητικό μπλοκ εναντίον του, αλλά για μια ακόμη φορά όπως και με τον Άσαντ, επενέβη ο Πούτιν και τον έσωσε. Δεν σημαίνει ότι τέτοιοι ηγέτες είναι πάντοτε "καλά παιδιά".

Το μεγάλο όμως έγκλημα που τους χρεώθηκε από το κλαμπ της παγκοσμιοποίησης, των περίφημων αγορών, ήταν ότι ήθελαν να διατηρήσουν την εθνική κυριαρχία στις χώρες τους. Έτσι έκπληκτοι βλέπουμε τον Τόνι Μπλερ, για παράδειγμα, να παραδέχεται με περίσσιο θράσος πως η κατηγορία για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ από τη Δύση, ήταν ένα πρόσχημα για να ξεκινήσει η ανατροπή του. Και μετά από μια τέτοια δήλωση δεν κινητοποιείται το Δικαστήριο της Χάγης να καλέσει τους Μπλερ και Μπους να δικαστούν σαν εγκληματίες πολέμου! Παρεμπιπτόντως, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ήταν ο επικεφαλής της Επιτροπής της Γερουσίας, που έδωσε το πράσινο φως για την επίθεση τότε στο Ιράκ.

Οι "Ερυθροφρουροί" του Black Lives Matter  

Οι νέοι βάνδαλοι! Η έκφραση της νέας "επαναστατικοτητας"...

Στο Πάρκο Ελλήνων Λογοτεχνών επί της οδού Ακαδημίας 50 στην Αθήνα, πίσω από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αριστερά η προτομή του Καζαντζάκη και δεξιά του Ελ Γκρέκο. Τα γλυπτά των κεφαλών τους απουσιάζουν και οι βάσεις τους έχουν βανδαλιστεί. 

Ελλάδα νοσείς...

Οι νέοι βάνδαλοι!

Η έκφραση της νέας "επαναστατικοτητας"...

Οι νεόκοποι επαναστάτες ως άλλοι εικονοκλάστες γκρεμίζουν κάθε ίχνος από τις μνήμες του παρελθόντος.

Επισυνάπτω το κείμενο του Αλέξανδρου Μπριασούλη.

http://peritexnisologos.blogspot.com/.../blog-post_27...

Άνθρωποι και αγάλματα

• Αλέξανδρος Μπριασούλης

Τα πρόσφατα γεγονότα που προέκυψαν στην επικαιρότητα με αφορμή τους βανδαλισμούς μνημείων διαφόρων αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων της ιστορίας, είναι ένα αρκετά εύγλωττο σύμπτωμα των σημείων των καιρών, που σίγουρα φανερώνει πολλά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η σύγχρονη δυτική κοινωνία, αλλά όχι όμως αυτά που φαντασιώνονται όσοι συμμετέχουν στα «οδοφράγματα» αυτής της ιδιότυπης σκιαμαχίας. 

Ο Ρενέ Γκενόν (René Guénon), θρεμμένος από ένα πνεύμα λατινικό που τον θωράκιζε απέναντι στον ρομαντικό πεσσιμισμό της γερμανικής σκέψης, είχε διαγνώσει ορθά, ήδη από το 1937, την ασθένεια που ταλαιπωρεί την μοντέρνα, εκκοσμικευμένη κοινωνία: 

«Στην εποχή μας, επικρατεί παντού μια παράξενη έλλειψη της αίσθησης της αναλογίας, που κάνει πολλούς όχι μόνο να συγχέουν το ουσιώδες με ό,τι πιο τυχάρπαστο ή ασήμαντο, αλλά να βάζουν στη θέση του κανονικού το ανώμαλο και το άνομο στη θέση του νόμιμου, σαν να ήταν όλα ίδια και να είχαν το ίδιο δικαίωμα ύπαρξης. Για να ξεφύγουμε από αυτή τη σύγχυση οφείλουμε κατ’ αρχάς να είμαστε ικανοί να τοποθετούμε το κάθε πράγμα στη θέση του, δηλαδή να βρίσκουμε την ακριβή του σχέση με τα υπόλοιπα, σύμφωνα με τη φύση και τη σημασία του. Κάτι που ο μεγαλύτερος αριθμός των συγχρόνων μας δεν μπορεί να κάνει, γιατί του λείπει κάθε αίσθηση ιεράρχησης»[1]. 

Είναι αυτή ακριβώς η έλλειψη της αίσθησης της αναλογίας που κάνει τους σημερινούς ανθρώπους, όχι μόνο να ερμηνεύουν λάθος τα φαινόμενα, αλλά και να προσλαμβάνουν ως πραγματικότητα ένα κατεξοχήν μη γεγονός.

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

#ΒΑΤΙΚΑΝΟ: ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ ΤΑ ΜΥΣΤΉΡΙΑ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ...ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΕΣ, ΡΟΜΠΟΤ ΚΑΙ ΣΟΥΜΕΡΙΑΚΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ!!!

Γενική κατακραυγή από τους ίδιους τους πιστούς της #Καθολικής #Εκκλησίας, πολλές αντιδράσεις και συζητήσεις διεθνώς έχει προκαλέσει η φετινή ΦΑΤΝΗ του Βατικανού που τοποθετήθηκε πανηγυρικά την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου στην πλατεία του Αγίου Πέτρου.

Σόκαρε από την πρώτη στιγμή η εξωφρενική εμφάνιση της σκηνής

της γέννησης επηρεασμένη από  Σουμεριακές & Αιγυπτιακές μορφές

θρησκευτικής τέχνης και πρότυπα από διαστημική λογοτεχνία...

Το Βατικανό και ο ίδιος ο #πάπας #Φραγκίσκος, στον καθιερωμένο λόγο του το Σάββατο 12/12, έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν τις τεράστιες κεραμικές φιγούρες λέγοντας ότι "είναι συνηθισμένο να

βάζουμε συμβολικές φιγούρες που δεν συνδέονται με την γέννηση"... κάθε χρόνο στη φάτνη (?)... Και θέλοντας μάλλον να μιλήσουν για τους παράξενους αστροναύτες" της φάτνης λένε χαρακτηριστικά:

"...στο νέο κόσμο που εγκαινιάστηκε από τον Χριστό υπάρχει χώρος... για όλα τα πλάσματα του Θεού" (sic)

(Ακόμα και για στρατιώτες από τον Πόλεμο των Άστρων με διαβολικά κέρατα στο κράνος τους;;;)
Και φυσικά όλες αυτές οι κενού περιεχομένου "πατερολογίες" δεν 
πείθουν κανένα που ήδη αισθάνεται ότι τίποτα δεν είναι φυσιολογικό στις μέρες της "πανδημικής" ΜΕΓΆΛΗΣ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗΣ!

Η ιστορικός της τέχνης #Elisabeth #Lev, που ζει πάνω από 20 χρόνια στη Ρώμη εκτίμησε ότι η βασική πρόθεση του Βατικανού πίσω από αυτή την φάτνη είναι, μέσα από τις φιγούρες που παραπέμπουν στο διάστημα, να προβάλλει την ιδέα του ευαγγελίου πέρα από τον δικό μας πλανήτη!!!

Φλερτ με ραντεβού ή με μηνύματα;

Καραποστόλης Βασίλης

Γνωστή εταιρεία κινητών τηλεφώνων είχε πριν χρόνια προτρέψει με τηλεοπτικές διαφημίσεις τους νέους να «στέλνουν μηνύματα» αντί να κανονίζουν ραντεβού μεταξύ τους. Γιατί να ξοδεύουν έτσι τα λεφτά τους; Πολύ πιθανό όταν βγουν και συναντήσουν το πρόσωπο που τους ενδιαφέρει η όλη υπόθεση να μην καταλήξει εκεί που θα ήθελαν. Θα έχουν τότε σπαταλήσει το χαρτζιλίκι τους άδικα σε κεράσματα.

Ενώ αν κρατηθούν σε απόσταση, αν διασταυρώσουν πρώτα τα γραπτά τους σήματα, θα φανεί αν αξίζει τον κόπο να γίνει το επόμενο βήμα. Λάθος λοιπόν να τρέχει κανείς στα τυφλά, επειδή του γυάλισε κάποιο πρόσωπο. Πιο έξυπνο να κάνει προκαταρκτικούς ελέγχους. Στην αρχή το φιλτράρισμα, μετά η απόφαση για τη συνάντηση.

Ας αναλογιστούμε τι θα συνέβαινε αν η διαφήμιση αυτή -και οι παρόμοιές της- έπειθαν εντελώς και μονίμως το κοινό τους. Χιλιάδες νέοι προσήλυτοι στην ερωτική συγκίνηση θα προετοιμάζονταν για την τελική έξοδο, κάνοντας στα δωμάτιά τους αλλεπάλληλα τεστ για τους άλλους. Ένας πληθυσμός που του λένε πως δεν πρέπει να βιάζεται, που πρέπει να ξέρει τι πληρώνει και πώς. Να τα κάνει τι, όμως, αυτά που εξοικονομεί; Δεν είναι βέβαια πρόβλημα αυτό. Θα του υποδείξουν αργότερα να προμηθευτεί το ερχόμενο, ακόμη πιο εξελιγμένο μοντέλο κινητού, ή το ακόμη πιο κατσούφικο CD που θα του μιλήσει για απιστίες, μοναξιές και αδιέξοδα μπλεξίματα.

Έτσι από την αναβολή της επιθυμίας περνάμε εύκολα στην παροχέτευσή της. Αντί να σπεύσει κανείς να αντικρύσει κάποιον κατά πρόσωπο, πληροφορείται πως είναι καλύτερα να προπονείται με κουμπιά και κωδικούς, να κάνει παρέα με τηλέφωνα και οθόνες. Πριν βγει για την εμπειρία, οφείλει να είναι εξοπλισμένος, όπως είναι κάθε υποψήφιος για οποιαδήποτε δουλειά.

Το να αρχίζεις επομένως μια σχέση είναι σαν να "προσλαμβάνεις" τον άλλο τη στιγμή που κι αυτός προσλαμβάνει εσένα. Τα προσόντα έχουν από πριν καταγραφεί. Ενδιαφέροντα, προτιμήσεις, το τι σου αρέσει, το τι μου αρέσει. Στο τέλος, από την επεξεργασία των στοιχείων προκύπτει ένας δείκτης-οδηγία που λέει: «Με τον (την) Α συνέχισε, δεν βλάπτει» ή «Με τον (την) Β σταμάτησε, ψάξε αλλού».

Αλλά το να ψάχνουν εξ αποστάσεως οι νέοι τους συντρόφους τους είναι κάτι τόσο αφύσικο όσο το να παίρνει κάποιος στα είκοσί του χρόνια πόζα ανθρώπου κορεσμένου απ’ όλα. Για να φθάσει ένας άνδρας ή μια γυναίκα στο σημείο να κουράζεται από τις άμεσες επαφές πρέπει να έχει φορτωθεί ως τότε κάμποσα βάρη. Εξομολογήσεις, εκμυστηρεύσεις, πολιορκίες που αρχικά διεγείρουν και κατόπιν πιέζουν αφόρητα. Γύρω στα πενήντα κερδίζεις το δικαίωμα να επιλέγεις ποιους θα δεις και ως πού θα προχωρήσεις μαζί τους.

Επιχείρηση γοητείας

«Ειλικρινισμός»: η σύγχρονη παθολογία της αυτο-λατρείας

                  Με αφορμή μια πρόσφατη έκρηξη ειλικρίνειας…

από

 Αντώνης  Σμυρναίος

 

Τις τελευταίες, μετανεωτερικές δεκαετίες ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η εξαιρετική αυτο-πλειοδοσία στην ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα, την οποία συνεχώς καλλιεργούν και επαυξάνουν εκπρόσωποι του ποικίλου life-style, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί ή ιερωμένοι, ενταγμένοι αυτοβούλως και ευφροσύνως στη συνήθη εργολαβία του λόγου, τον εργαλειακό βιοπορισμό του (δια)κηρύττειν. Τόση είναι η, ευκαίρως-ακαίρως, καταγγελία της ανειλικρίνειας των άλλων (πάντοτε…), ώστε οι παραπάνω μοιάζει να πιστεύουν ότι οι εποχές διακρίνονται σε εκείνες της ανειλικρίνειας, της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού και σε εκείνες της βαθιάς, ανεπιτήδευτης και άσπιλης ειλικρίνειας. Τα διάσημα βεβαίως αυτής της τελευταίας απονέμονται από αυτούς αυτοδικαίως στη δική μας εποχή κι ακριβέστερα στο λόγο που εκπέμπουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, ακολουθώντας ενσυνείδητα την πάγια, γραμμική, Wiggish αντίληψη της ιστορίας, που θέλει να κυλά ταχύτατα και λυτρωτικά από τον πολυειδή πρωτογονισμό του παρελθόντος στη υπερ-ραφινάτη διαγωγή παρόντος και μέλλοντος.

Το φαινόμενο έχει πάρει πλέον ιλιγγιώδεις διαστάσεις. Όλοι αυτοί, ως συντευξιαζόμενοι ή (ιερο)κήρυκες, διατείνονται πως δεν μπορούν πια να υποφέρουν την υποκρισία, τη διπλοπροσωπία και τον ιησουιτισμό του κοντινού ή μακρινού περιβάλλοντός τους, τα οποία αντιπαραβάλλουν στη διακηρυγμένη ή μόλις υποκρυπτόμενη ειλικρίνεια, ευθύτητα και τιμιότητα του εαυτού τους. Όταν μάλιστα ρωτιούνται ποιο πράγμα απεχθάνονται περισσότερο στη ζωή, έχουν έτοιμη την απάντηση: εξάπαντος την υποκρισία! Ίσως θα μπορούσαν να επιβιώσουν μισούμενοι ή λοιδορούμενοι, αλλά μηδέποτε υποκείμενοι στη «δολιότητα» των άλλων…

Γιατί άραγε αυτή η σύγχρονη έκρηξη του «ειλικρινισμού»; Πού βρέθηκε και πώς συσσωρεύτηκε τόση δυναμική αν-υποκρισία στη διάφανη εποχή μας; Πώς γίνεται και οι διαθέσεις, οι προθέσεις και οι ενέργειες των ανθρώπων, των συγκεκριμένων βεβαίως ανθρώπων, να δείχνουν ότι αντανακλούν τόση καθαρότητα, τόση ανιδιοτέλεια, τόση διαύγεια, ιδιότητες συνοψισμένες κάτω από τη θελκτική προσηγορία της ειλικρίνειας; Τι κρύβεται κάτω από αυτή την τόσο διευρυμένη διαπόμπευση της υποκρισίας και του δόλου; Και πώς άραγε κατορθώνουν να ιχνηλατούν την υποκρισία σε όλους τους άλλους, παρεκτός του εαυτού τους; Ποιο είναι, τέλος, το μυστήριο της παρρησίας τους;

Το cheerleading και οι μαζορέτες στα σχολεία στη θέση της κοινωνιολογίας!!!

Το cheerleading και οι μαζορέτες στα σχολεία στη θέση της κοινωνιολογίας!!!

ΤΟ ΞΕΡΙΖΩΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΉΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΉΣ ΤΑΥΤΌΤΗΤΑΣ

Η ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΊΗΣΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟΎ ΣΤΌΧΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΎ ΠΑΙΔΕΊΑΣ.

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Η αποικιοποίηση των ψυχών, για λόγους ιδεολογικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς συνοδεύει από τις απαρχές της την δυτική ιστορία στην κατάκτηση εδαφών.

"...Αν στην πρώτη αποικιοποίηση της Δύσης η εκκλησία στόχευε στην κατάκτηση της ψυχής των απίστων μέσω των σταυροφοριών, ενώ η οικονομική στόχευε στην εκμετάλλευση της εργασίας των εδαφών και των αγαθών τους μέσω της προσφυγής στα ντουφέκια.
Αν η παποσύνη ήθελε την ψυχή, τα εθνικά κράτη, μη πηγαίνοντας πίσω, προσπάθησαν πάντοτε να υφαρπάξουν την γλώσσα. Όπου κι αν πήγαν οι ευρωπαίοι αποικιστές προσπάθησαν πάντοτε να επιβάλλουν τη δική τους γλώσσα και κουλτούρα. Όχι τόσο για να μορφώσουν αλλά κυρίως για να ξεριζώσουν από τον αποικισμένο τη δική του κουλτούρα και μνήμη..."

Η αποικιοποίηση του φαντασιακού, μετά τον 20ο αιώνα, είναι μία κοινωνική διαδικασία παρούσα και με ένα τέτοιο εύρος που δεν είχε γνωρίσει ποτέ στο παρελθόν ο αποικισμός των καπιταλιστικών χωρών.

Θυμίζει ο εθισμός, η επιβολή ξενότροπων συνηθειών και του δυτικού παραδείγματος ως στάση ζωής τις συμπεριφορές των αποικιοκρατών στις κατεχόμενες αποικίες. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος.

Σε λίγα χρόνια οι νεοέλληνες θα ζουν στην μετανεωτερικότητα απογυμνωμένοι από κάθε συλλογική, φαντασιακή μνήμη από το παρελθόν τους. Μέσω των νέων τεχνικών χειραγώγησης δεν θα έχουν καμία αίσθηση του "εμείς" του Μακρυγιάννη αλλά θα ζουν ως απλές μοναδικοποιημένες ατομικότητες.

Αυτό που επιχειρείται και σήμερα είναι ότι και στο χαρακτηριστικό παράδειγμα του παρελθόντος.

"...Τα πτώματα των "ληστών" όπως ονομάζονταν εκείνοι και εκείνες που αντιστέκονταν στην κατοχή, εμφανίζονταν συνήθως σε αυτές τις εκθέσεις γυμνά, υποταγμένα στους άγριους βερσαλιέρους που κράδαιναν το ντουφέκι του κυρίαρχου. Ενίοτε, όπως συνέβη Ιζέρνια και στο Μαλτέζε, κομμένα κεφάλια εκτίθονταν τοποθετημένα σε καλάθια με γυάλινο κάλυμμα.
Με αυτό οι εκθέτες ήθελαν να εξαλείψουν τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των θυμάτων -τα ρούχα και τα έθιμα- ώστε η προσοχή να πέφτει στα γυμνά κορμιά τους, στη γυμνή ζωή.
Μία πολιτισμική επιχείρηση, συνεπώς, ένα πρώτο σύμπτωμα της αποικιοποίηση του φαντασιακού: απογύμνωση των κοινωνικού εδάφους από την κουλτούρα του και παρουσίασή του σαν απλό βιολογικό επιφαινόμενο, σαν, προφανώς ζωική εκδήλωση...".

Η πολιτιστική και ψηφιακή αποικιοποίηση σήμερα θέλει να κατακτήσει το φαντασιακό των "πολιτισμένων' χωρίς να ρίξει μία ντουφεκιά.

"...Το ρυμουλκό αυτής της νέας αποικιοποίησης είναι λίγες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, όλες τους πασίγνωστες, με τις Google, Facebook, Apple, Microsoft, Amazon, να κρατούν τα ηνία..."

Παλιότερα οι μεγάλοι προστάτες επέβαλαν στις αποικίες τα πρόσωπα των Υπουργών Άμυνας, σήμερα επιτυγχάνεται καλύτερα ο στόχος μέσω της μεταπρατικής πολιτικής των πρόθυμων Υπουργών Παιδείας.

Η κ. Κεραμέως, απόφοιτος του Harvard, εκλεκτή του ιδρύματος Ροκφέλερ και της Λέσχης Μπιλντεσμπεργκ ήταν η κατάλληλη, αν και άγνωστη στην πολιτική σκηνή, να της ανατεθεί το Υπουργείο Παιδείας για να προχωρήσει στα Αγγλικά από το νηπιαγωγείο, στον εμπλουτισμό του σχολικού προγράμματος με νέα αντικείμενα όπως η επιχειρηματικότητα ή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και η διαφορετικότητα στις μικρές ηλικίες, η αποδόμηση της παράδοσης και της συλλογικής ταυτότητας, η βιωματική συναισθηματική αποστασιοποίηση των μαθητών με την ευκαιρία της πανδημίας, η εναγώνια προσπάθεια εισαγωγής της κάμερας στην τάξη.

*Στο κείμενο οι παραπομπές είναι από το εξαιρετικό βιβλίο του Renato Curcio, Η ΕΙΚΟΝΙΚΉ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΊΑ των εκδόσεων Ελευθεριακή Κουλτούρα.

ΠΗΓΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ